LA MODA EN REINO UNIDO

 

Reino Unido es uno de los países más influyentes en cuanto a moda. Su capital Londres ha sido nombrada varias veces la ciudad más estilosa del mundo por la compañía Global Language Editor, de esta manera consigue superar a otras capitales de la moda como Milán, París… Referentes de estilo, seguro que todas estas ciudades os suenan, siempre aportan nuevas tendencias, pero no solo eso sino inventos, nuevas ideas que tienen impacto a nuestra vida.

(1) © Barbour [Campaña de otoño/invierno de la marca británica Barbour]

El Reino Unido ha aportado grandes avances a la moda cómo

 

El tinte artificial

William Perkin fue un químico que haciendo una prueba se equivocó y creó  el color malva; hasta ese momento los colores se obtenían de animales o plantas. Gracias a él, hoy podemos beneficiarnos del tinte artificial, pues es más fácil y barato de conseguir. Por eso hay una diferencia de precio entre las telas teñidas con productos naturales y las que utilizan productos químicos.

(2) © Holi Festival of Colours [Colorantes artificiales]

 

La alta costura

Aunque muchos de vosotros penséis que la alta costura es francesa, no es verdad. Fue creada por el diseñador británico Charles Frederick Worth que confeccionaba sus creaciones con telas y accesorios de lujo. Además fue uno de los primeros en presentar sus diseños en pasarelas y crear prendas de antemano, no a petición del cliente, como se acostumbraba en esa época. Hoy en día, su marca House of Worth es conocida por sus perfumes y entre la clientela está Lady Gaga, con esto creo que no precisáis de ninguna carta de recomendación.

(3) © Alexander Mcqueen [Creaciones de Alta Costura del diseñador británico Alexander McQueen]

Estilo personal

Lady Lucy Duff-Gordon, mejor conocida cómo Lucile, fue una de las primeras mujeres en mostrar su personalidad a través de las prendas que llevaba puestas. Su gran influencia fue tal, que vistió a mujeres importantes cómo la Reina de España, realmente vestía a las personas según su carácter y forma de ser. Su legado es la profesión de estilista personal, que cada vez está más en auge, ya que cada vez hay más gente que recurre a estas o a estos profesionales.

 

Producción en masa

Seguro que se os viene a la mente Inditex, marca textil que produce cantidades astronómicas de ropa en tiempo récord y de precio asequible. Sin embargo, sin la idea de James Hargreaves de la hilandería, esto sería imposible. Antes se cosía manualmente, por ello la ropa era más cara y escasa. Obviamente Inditex es solo un ejemplo de las miles de empresas que hay en el mundo, pero sirve para que tomemos conciencia de lo que poseemos y darles valor.

 

Además de estas contribuciones, la moda del Reino Unido se mantiene, en parte, gracias a la organización Consejo de la Moda Británica “British Fashion Council”; cuyo objetivo es promocionar la moda británica nacional e internacionalmente.

Una de sus actividades más importantes es la Semana de la Moda de Londres, que se organiza dos veces al año. En muchos países hay este tipo de “fashion weeks” que son anunciadas por medios de comunicación y de las cuales podemos sacar una idea de qué colores y estilos habrá en la próxima temporada.

(4) © British Fashion Council [Modelos desfilando en la Semana de la Moda de Londres]

 

Por último, para que os hagais una idea de lo importante que es la moda británica, no solo culturalmente sino económica y socialmente. Más de medio millón de personas trabajan para la industria textil, varias de las empresas que pertenecen a este gremio, que  a pesar de la recesión económica, siguen creciendo y generando dinero como Group Arcadia dueña de Topshop o los almacenes Marks & Spencer.

 

Cómo conclusión, en mi humilde opinión creo que este blog ha abordado temas interesantes como los descubrimientos británicos y qué efectos han tenido en la moda; el trabajo del Consejo de la Moda Británica; y cómo de importante es para el país la moda en materia económica.

En mi caso no sabía que la alta costura fue creada por un inglés o cómo se hacía la Semana de la Moda, por ello creo que os puede resultar de provecho este blog.

 

Carla Fernández González

REFERENCIAS BIBLIOGRÁFICAS

British Fashion Council. S/f. [Última consulta: 04/04/2017] [En línea]Disponible en:

http://www.britishfashioncouncil.co.uk/About

British Fashion Council, Wikipedia. S/f. [Última consulta: 04/04/2017][En línea] Disponible en:

https://en.wikipedia.org/wiki/British_Fashion_Council

Semana de la Moda, Wikipedia. S/f. [Última consulta: 04/04/2017][En línea] Disponible en:

https://es.wikipedia.org/wiki/Semana_de_la_Moda_de_Londres

Fashion United. S/f. [Última consulta: 04/04/2017][En línea] Disponible en:

https://fashionunited.uk/uk-fashion-industry-statistics

Denise Winterman (13 de septiembre, 2012) London Fashion Week: Five ways the UK changed fashion, BBC NEWS [Última consulta: 04/04/2017][En línea] Disponible en:

http://www.bbc.com/news/magazine-19557340

 

IMÁGENES

(1) [Imagen] Fashion Review S/f. [Última consulta: 04/04/2017]. Disponible en:

http://www.fashionreview.co.uk/barbour-fashion/

(2) [Imagen] Actualidad y Gente S/f. [Última consulta: 04/04/2017]. Disponible en:

http://actualidadygente.com/noticias-salud-hoy/36116-que-tan-daninos-son-los-colorantes-artificiales-de-tu-comida

(3) [Imagen] Modelicas (25 de julio, 2013). [Última consulta: 04/04/2017]. Disponible

http://modelicas.com/coleccion-otono-invierno-2013-2014-alexander-mcqueen/

(4) [Imagen] Hercampus (8 de marzo, 2017). [Última consulta: 04/04/2017]. Disponible

http://www.hercampus.com/school/utah/fashion-week-highlights-take-your-wardrobe-whole-new-level

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertisement

La Estatua de la Libertad

Hola a todos! Hoy os voy a hablar sobre uno de los monumentos más conocidos mundialmente y muy importante para Nueva York y Estados Unidos; está situado en la isla de la Libertad, al sur de Manhattan y fue un regalo del pueblo francés al país norteamericano para conmemorar los 100 años de amistad franco-americana, así como el centenario de la independencia de los Estados Unidos.

A continuación, os presentaré al principal constructor de este monumento y luego os mostraré las dificultades que supuso su construcción; además, iré compartiendo algunas curiosidades sobre esta estatua que espero que os parezcan interesantes.

Bien, ¿quién tuvo la idea de construir la Estatua de la Libertad?

Pues, a pesar de que fue el escultor Frédéric Auguste Bartholdi el que la construyó, la idea nació en la cabeza del jurista y político francés Édouard René Lefebvre de Laboulaye sobre el año 1865.

Bartholdi se puso manos a la obra en 1870; lo primero que hizo fue decidir su diseño y el lugar. Para ello, viajó a EE.UU. y allí encontró el sitio idóneo:  la isla de Bedloe, actual Liberty Island (Isla de la Libertad). En cuanto a su diseño, fue muy difícil para Bartholdi escoger el rostro pero, finalmente, decidió inspirarse en el rostro de su madre.

Otra dificultad era encontrar los materiales ideales para que la estatua fuera resistente y perdurara pero, que a su vez,  fuera lo suficientemente ligera como para transportarla por mar. Así pues, Bartholdi se inspiró en el Coloso de Rodas que era hueco y estaba revestido de bronce.

Para que entendáis mejor la elección de Bartholdi, aquí os dejo sus propias palabras:

“El puerto de Nueva York es el lugar perfecto, porque es donde la gente obtiene su primer punto de vista del Nuevo Mundo.” Y refiriéndose a la ubicación exacta: “he encontrado un punto admirable en la isla de Bedloe, en el centro de la bahía… es por así decirlo, la puerta de entrada a Estados Unidos”

Fréderic Auguste Bartholdi Sin Copyright

Hablemos ahora de su construcción. La construcción de la estatua debía terminarse en 1876, fecha del centenario de la independencia estadounidense; sin embargo, esto nunca fue posible debido a los abundantes contratiempos y hubo que esperar hasta 1886.

El principal problema surgió con el dinero; Bartholdi tuvo que buscar parte de los fondos durante su viaje a EE.UU. Se reunió con grandes personalidades estadounidenses de la época, incluso con el presidente Ulysses S. Grant, y todos ellos parecían estar encantados con la idea de la estatua, pero nadie estuvo dispuesto a ayudar con grandes cantidades de dinero.

Cuando Bartholdi regresó a Francia estimó que la construcción de la estatua costaría 400.000 dólares; debido a la escasez de fondos, el trabajo se paraba con frecuencia y, finalmente, se decidió que el coste de la estatua sería sufragado por Francia, y el pedestal estaría financiado y construido por los americanos.

Aún así, esta no fue la solución ya que el dinero seguía sin ser suficiente y para superar este problema se creó en 1874 la llamada Unión Franco-Americana con el propósito de organizar la recaudación de fondos para la construcción del monumento. Se utilizaron todos los medios de la época: artículos en la prensa, espectáculos, banquetes, impuestos y una lotería que fue el medio que más éxito tuvo ya que los premios fueron muy cuantiosos, entre ellos, se encontraban dos obras del propio Bartholdi.

Parece ser que ahora era momento de terminar la estatua, en concreto el diseño de su estructura interna; el elegido para esta tarea fue Gustave Eiffel.

Construcción de la Estatua de la Libertad   Sin Copyright

La escultura se terminó en Francia en julio de 1884, pero hasta 1885 no llegó a la bahía de Nueva York. El plan era desmontarla una vez completada y enviarla por mar a los Estados Unidos; una vez allí, se montaría sobre el pedestal en la Isla de Bedloe.

Las obras avanzaban a paso lento y además en septiembre de 1884 las obras cesaron por falta de fondos…¡Sí, otra vez! El dinero no aparecía por ninguna parte y Boston, Cleveland, Filadelfia y San Francisco comenzaron a competir para traer la Estatua de la Libertad a sus ciudades.

¿Cómo acabó la Estatua de la Libertad en Manhattan entonces?

Mientras otras ciudades competían por la estatua, emergía la figura de Joseph Pulitzer, director del periódico New York World que durante más de cinco meses pidió a sus lectores que enviaran lo que pudieran y, además, obsequiaba a cada persona que contribuía con una mención en el periódico. Los ciudadanos acudieron a su llamada y el 11 de agosto de 1885 se habían recaudado 120.000$. Finalmente la estatua viajaría a Nueva York!

Comenzaron a desmontarla en enero de 1885; la estatua fue enviada a Rouen en tren y bajó por el río Sena en barco antes de su llegada al puerto de Le Havre. Llegó a Nueva York el 17 de junio de 1886, a bordo de una fragata francesa llamada “Iserese” y recibió una bienvenida triunfal. Para hacer posible la travesía por el Atlántico, la estatua fue desmantelada en 350 piezas divididas en 214 cajas.

El 28 de octubre de 1886, la Estatua de la Libertad fue inaugurada en Nueva York por su creador, F.A. Bartholdi. El día fue declarado festivo y a pesar de la lluvia y la niebla, más de un millón de personas salieron a las calles para celebrarlo. Al acto asistieron el presidente Grover Cleveland y su gabinete en representación de los Estados Unidos, así como el gobernador de Nueva York y su personal y, por parte de Francia, asistió su embajador acompañado por el Comité Francés.

Estatua de la Libertad          Sin Copyright

La Estatua de la Libertad cuenta con 354 escalones y 25 ventanas en la corona cuyos siete rayos representan los siete mares y continentes del mundo. La tableta que la estatua sostiene en su mano izquierda dice en números romanos “4 de julio de 1776” (JULIO IV MDCCLXXVI) que es la fecha de la independencia de Estados Unidos.

El peso total de cobre de la estatua es de 31 toneladas y el peso total del acero es de 125 toneladas; el del pedestal de hormigón es de 27.000 toneladas y desde el suelo hasta la punta de la antorcha, la Estatua de la Libertad mide 92,9 metros.

Las palabras del presidente Cleveland el día de su inauguración muestran el sentimiento estadounidense desde ese día: “No hay que olvidar que la libertad ha hecho aquí su casa…”

BIBLIOGRAFÍA

Claudio P. Historia Argentina y Universal-Biografías, Ciencia y Geografía. Consultado el 24/03/2017 de: http://historiaybiografias.com/estatua/

CNN Español (18 de junio 2015). Se cumplen 130 años de la llegada de la Estatua de la Libertad a Estados Unidos. CNN en Español. Recuperado el 24/02/2017 de: http://cnnespanol.cnn.com/2015/06/18/se-cumplen-130-anos-de-la-llegada-de-la-estatua-de-la-libertad-a-estados-unidos/

Alejo T. (2016). 21 Wonders. Consultado el 24/03/2017 de https://www.21wonders.es/historia/historia-de-la-estatua-de-la-libertad/

 

Noelia Fernández Alonso

 

Vitoria do Reino Unido

Tendo en conta que levamos catro meses falando da cultura dos países anglófonos e da importancia da historia para entender esta cultura, penso que é imprescindible coñecer un pouco máis da vida dunha das raíñas do Reino Unido máis emblemáticas.

O 24 de maio de 1819 naceu en Londres Alexandrina Vitoria, froito do matrimonio entre Vitoria de Saxonia-Coburgo-Saalfeld e o príncipe Eduardo, duque de Kent. Alexandrina Vitoria non parecía destinada a subir ao trono, xa que ocupaba a cuarta posición na liña sucesoria, pero as mortes do seu pai e do seu avó (Xurxo III) fixeron que cada vez fose máis posible o seu reinado.

A raíña Vitoria en 1842, pintada por Franz-Xaver Winterhalter

Coas mortes do pai e do avó de Vitoria, subiu ao trono un dos seus tíos. Nese momento, cando Vitoria só tiña 10 anos, comezou a contemplarse de verdade a posibilidade de que chegase ao trono. De feito, aquí temos a primeira mostra do gran carácter que amosaría como monarca: cando foron falar con ela para dicirlle que se os seus dous tíos morrían sen descendencia masculina a seguinte no trono sería ela, Vitoria estivo calada un anaco para despois dicir: “Serei unha boa raíña”. Despois disto, os seus tíos Xurxo IV e Guillerme IV gobernaron ata o ano 1837, cando faleceu este último. E aí foi cando Vitoria I do Reino Unido chegou ao trono.

Xa dende o primeiro momento fíxose evidente a tensión que Vitoria tiña coa súa nai, debido ás poucas liberdades que esta lle dera durante a súa educación. Ao longo da súa vida, Vitoria só falara con aqueles que eran considerados “apropiados” pola súa proxenitora, e isto reducía as cifras a moi poucas persoas. Ademais, nai e filla durmían nunha mesma habitación, xa que non lle permitía ter unha propia. Por isto, unha das primeiras ordes que deu como monarca foi que de aí en diante non compartirían dormitorio.

Vitoria herdou o trono cando a monarquía non estaba no seu mellor momento. Aínda así, a raíña conseguiu gañarse o respecto dos seus súbditos, facendo que o pobo se sentise cada vez máis monárquico. Tampouco pensemos que o pobo lle daba todo por ben feito, senón que nalgunhas ocasións foi moi criticada. Un claro exemplo disto foron as numerosas críticas que recibiu por cambiar as súas crenzas políticas: ao longo da súa vida, pasaría de ser liberal a conservadora.

Cando tiña 21 anos, no 1840, Vitoria casou co seu primo, o príncipe Alberte de Saxonia-Coburgo-Gotha. Vitoria estaba moi namorada do seu esposo e delegaba moitas responsabilidades nel, sobre todo cando ela estaba embarazada. Tiveron nove fillos: catro nenos e cinco nenas, que ao medrar casarían con diferentes membros das familias reais europeas. Isto fixo que fose coñecida por algúns como a “avoa de Europa”.

A raíña Vitoria co príncipe Alberte.

1861 foi un ano tráxico para a raíña: en marzo morreu súa nai e en decembro o seu marido. Aínda así, Vitoria repúxose para seguir servindo ao seu país. Iso si, dende ese momento ata a súa morte, en 1901, só vestiu roupa negra e case non apareceu en público, como símbolo do eterno loito polo seu home.

A raíña Vitoria coa súa familia

Como vemos, ante os ollos da historia, Vitoria foi unha raíña chave no seu país. En gran parte, esa grandeza debeuse ao seu carácter, que xa asomaba dende que era moi nova. Ademais, como se conservan moitos dos seus diarios, podemos ler o que pensaba en cada momento. Por exemplo, ese carácter do que falamos está presente neste fragmento, escrito o día que lle comunicaron que xa era raíña (recordemos que por aquel entón Vitoria tiña só 18 anos):

“Xa que a Providencia quixo colocarme neste posto, farei todo o posible para cumprir coa miña obrigación co meu país. Son moi nova e quizás me falte experiencia en moitas cousas, aínda que non en todas; pero estou segura de que non hai demasiadas persoas coa boa vontade e co firme desexo de facer as cousas ben que eu teño”.

Seguindo co tema do seu carácter, moita xente opina que Vitoria I tiña carácter de máis. De feito, por moitos comentarios que fixo e por como trataba os seus fillos, moitos din que non era unha boa nai. Por exemplo, Vitoria odiaba estar embarazada e cada vez que o estaba dicía que se sentía “como un coello ou como unha cobaia” e, ademais, consideraba que a lactación era unha práctica repugnante, chegando incluso a chamarlles “vacas” ás súas fillas cando amantaron os seus bebés. Pola contra, amosaba unha veneración excesiva polo seu home, e cando este morreu dixo, incluso, que non entendía por que marchara el e quedaran os seus fillos:

“Non atopo ningunha compensación na compaña dos meus fillos. É máis, poucas veces me encontro a gusto con eles. Pregúntome por que me deixou Alberte e eles continúan ao meu carón…”

A reíña Vitoria cando xa quedara viúva.

Malia todo isto, Vitoria do Reino Unido foi, é e sempre será un piar na nosa cultura. Recordemos que, con só 18 anos, viuse á fronte dun grande Imperio que tiña unha opinión desmellorada da monarquía e o que fixo foi gañarse o seu respecto, restaurar a confianza e, por se fose pouco, continuar a ampliar o Imperio. De feito, o seu reinado caracterízase por ser un período de cambios que consolidou o Reino Unido como a primeira potencia da súa época. Creo que agora xa non nos quedarán dúbidas de por que este período se chama Era Vitoriana.

Laura López Riveira

BIBLIOGRAFÍA

Anécdotas (2011) Victoria de Inglaterra, esposa antes que madre [en liña] [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://anecdotas-historia.blogspot.com.es/2011/03/victoria-de-inglaterra-esposa-antes-que.html

BBC [en liña] Victorians [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.bbc.co.uk/history/british/victorians/

BBC Mundo (2013) Las delicias conyugales de la reina Victoria [en liña] [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.bbc.com/mundo/noticias/2013/01/130104_delicias_conyugales_de_una_reina_jbo

Biografías y vidas. La enciclopedia biográfica en línea [en liña]Victoria I de Inglaterra [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.biografiasyvidas.com/monografia/victoria_i/

González, B. (2016) Victoria de Inglaterra, la reina rebelde.  MujerHoy [en liña] [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.mujerhoy.com/celebrities/realeza/201602/23/victoria-inglaterra-reina-rebelde-20160223115759.html

History [en liña] Queen Victoria [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.history.com/topics/british-history/queen-victoria

The home of the Royan Family [en liña] Victoria (r. 1837 – 1901) [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: https://www.royal.uk/victoria-r-1837-1901

IMAXES

Anécdotas (2011) Victoria de Inglaterra, esposa antes que madre [en liña] [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://anecdotas-historia.blogspot.com.es/2011/03/victoria-de-inglaterra-esposa-antes-que.html

Plume d’histoire [en liña] Victoria, L’apogée de l’Angleterre [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://plume-dhistoire.fr/reine-victoria-guy-gauthier/

Quién.net [en liña] Biografía de Victoria I de Inglaterra [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: https://www.quien.net/victoria-i-de-inglaterra.php

Biografías y vidas. La enciclopedia biográfica en línea [en liña] Victoria I de Inglaterra [Ref. do 26 de abril de 2017]. Dispoñible en: http://www.biografiasyvidas.com/monografia/victoria_i/

A eterna fantasía yankee

Todos coñecemos os Estados Unidos, esa extensa rexión situada no norte do continente americano, que ocupa o terceiro lugar en números de poboación no mundo e que conta cunha gran diversidade social, política e xudicial, e xeográfica, entre outras.

Este territorio recibe inmigrantes constantemente dende que foi descuberto poucos séculos atrás, e pese aos reiterados episodios de xenofobia rexistrados ao longo da sua historia entre a poboación, é innegable que as persoas foráneas ou descendentes destas xogan un papel fundamental neste país. Non en van, está considerada unha das maiores potencias mundiais dende os comezos do século XX. Podemos dicir que un dos aspectos que a fai máis atractiva é a imaxe da prosperidade, accesible para calquera disposto a aproveitar as numerosas oportunidades que este territorio pode ofrecerlle. Este concepto coñécese como ”American Dream”.

© Serielizados

Na imaxe podemos observar os supostos benestar e felicidade completos a mediados do século XX.

A súa idea principal nace nos anos 30 do século pasado,da man de James Truslow Adams aínda que existise xa dende o século XVI. Esta ditaba que non importa de onde sexas ou en que estrato social creceras, pois con esforzo e traballo duro conseguirá-lo éxito en todo o que te propoñas xa que baixo o amparo de 3 lemas separados pero relacionados entre si e con aspectos propios da relixión protestante, moitos pioneiros ingleses lograron persuadir aos cidadáns a moverse ás colonias británicas (se ben nese momento eran soamente 13, todas situadas ao leste do país), aínda que hoxe en día poidan soar máis ben a conto chino:

Estados Unidos é terra de abundancia.

Estados Unidos é terra de oportunidades.

Estados Unidos é terra de destino.

Se ben estas afirmacións poderían ser aplicables naqueles momentos, na actualidade o “American Dream” fai máis fincapé no segundo termo que na idea que tenta representar. Da mesma maneira, a realidade é que soamente uns poucos chegan a ser aquelo co que soñan, digamos que coa sorte xogando un papel importante no proceso. Non obstante, a gran maioría de cidadáns que traballan sen descanso conseguen soamente algo de estabilidade económica, e nos peores casos, simplemente sobrevivir.

Básicamente, calquera persoa podería dicir que este soño en vida é unha falacia, ou mesmo algo completamente surreal que da esperanzas falsas a todo aquel que cre nel.

Da grande cantidade de habitantes que existen en Estados Unidos, un bo número é de afroamericanos e hispanos  cun nivel de vida baixo e, polo tanto, cunha desigualdade moi grande entre cos estratos máis altos da sociedade, que moi dificilmente son alcanzables. Xuntando isto con algunhas políticas económicas e sociais por parte do goberno, que non favorecen en absoluto a estas maiorías étnicas, nos atopamos con que este “dream” é case unha utopía que dependendo dos ollos dende os cales a mires se converteu nunha estratexia de márketing, nunha forma de captar votantes ou mesmo esperanzas. Vemos exemplos de historias controvertidas en novelas ou cancións, como poden ser:

 

Función Lenguaje

 

 

 

 

O Gran Gatsby, de F. Scott Fitzgerald, novela ambientada nos anos 20 do s. XX que satiriza e ridiculiza o materialismo perseguido polo soño americano.

 

 

Madonna – American Life (Video)

madonna

 

Este tema da famosa cantante Madonna critica tamén os estereotipos que debe seguir unha persoa se quere ser “alguén” dentro da sociedade actual.

Xa para concluír, poderíamos dicir que, chegados a este punto, non hai ningunha característica que faga aos EEUU diferentes e favorables en canto á igualdade de condicións e facilidades para todos á hora de conseguir unha vida plenamente satisfactoria.

Espero que gostedes desta publicación, foi un pracer redactala.

Pablo Varela Ameneiro

BIBLIOGRAFÍA

Alonso, Ángel (2013). Como Estados Unidos se convirtió en una gran potencia. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: http://eolapaz3.blogspot.com.es/2014/02/como-estados-unidos-se-convirtio-en-una.html

Gómez, Iván (2013). Ritmos catódicos de la gran novela americana. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: http://www.serielizados.com/reportaje/ritmos-catodicos-de-la-gran-novela-americana/

Hargreaves, Steve (2013). El sueño americano, ¿en verdad existe? [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: http://expansion.mx/economia/2013/12/09/039american-dream039-solo-un-sueno

Laborde, Antonia (2015). El sueño americano en 2015: qué significa para los estadounidenses hoy. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: http://www.eldefinido.cl/actualidad/mundo/5481/10-preguntas-y-respuestas-sobre-que-es-el-Sueno-Americano-el-2015/

Madonna (2010). American life. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: https://www.youtube.com/watch?v=LYduJw5LyFM

Vila-Sanjuán, Sergio. Reediciones de “El gran Gatsby”. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: http://funcionlenguaje.com/index.php/observatorios/actualidad-literaria/456-reediciones-de-el-gran-gatsby

Wikipedia (2017). Sueño americano. [en liña] Recuperado o 24 de abril de 2017 de: https://es.wikipedia.org/wiki/Sue%C3%B1o_americano

 

¿Volverán los Obama a la casa blanca?

Buenas a todos,

Supongo que estáis al tanto de quien lleva las riendas actualmente en los Estados Unidos, no? Pues si, nuestro querido Trump. Pero no voy a hablaros de él en esta entrada, sino de como surgió un movimiento en las redes sociales que proponía a la también conocida por todos, Michelle Obama, como posible candidata a la presidencia.

Esta idea no viene dada sin fundamento: ya cuando su marido era presidente ella jugaba un gran papel en la política. Poco a poco fue ganándose el apoyo de la ciudadanía, de forma que llegó a alcanzar un índice de popularidad mayor que el de su marido e incluso que Hillary Clinton. Lo cual provocó que cuando la polémica de Trump estalló, sus seguidores empezaran a proponerla a ella -en redes sociales- como futura candidata a la presidencia.

 

 

On Twitter, J.R. Moody writes, “Michelle Obama 2020 — We got four years! Let’s go!” Thousands hope for michelle Obama to run for president in 2020. KTVQ.com

Esta imagen fue sin duda una de las más populares días después de que Tump fuese elegido presidente, así como el hastag #Michelle2020 fue trending topic. En este hastag los usuarios pedían a la ex-primera dama que se presentara a las elecciones en el año 2020, y fue ahí cuando surgieron imágenes como esta. Con este mismo hastag se empezaron a publicar también vídeos del ex-presidente en sus momentos de gloria y acompañado por su familia, quizás con el objetivo de recordar a la familia lo queridos que son por los estadounidenses.

A pesar de que Obama dejara muy claro en varias entrevistas que era imposible que su mujer se presentara a presidenta, también afirmó que no tenía pensado alejarse de la política ni de muchas otras labores que la familia Obama realizaba.

Vosotros que pensáis? Convencerá la población a Michelle Obama para devolver la esperanza al pueblo de los Estados Unidos? Desde luego ver que a una mujer negra en el poder sería un gran avance y un gran ejemplo para todos, y seguro que cambiaría las cosas.

Sabela Estévez Fernández

Fuentes:

• Idoya Noain, Michelle Obama, la joya de la campaña, elPeriódico [en línea]. 28/10/2016. Última consulta: 21/04/2017. Dsiponible en:  http://www.elperiodico.com/es/noticias/internacional/michelle-obama-joya-campana-5595066
• CBS News, Thousands hope for Michelle Obama to run for president in 2020. KTVQ.com Montana’s news leader [en línea]. 12/11/16. Última consulta 21/04/17. Disponible en: http://www.ktvq.com/story/33690690/thousands-hope-for-michelle-obama-to-run-for-president-in-2020

MITOLOXÍA IRLANDESA

Boas a todas e a todos!

Comecemos por partes. A mitoloxía é o conxunto de mitos dunha sociedade que ocupa un lugar entre a relixión e o folclore. A súa orixe segue sendo un tema de discusión entre os estudosos, pero a opinión máis extendida é que os pobos, xa sexan os gregos, os romanos, os nórdicos ou os celtas crearon estes mitos para darlle unha explicación á orixe do mundo. O home primitivo non distinguía entre seres animados e seres inanimados e polo tanto dotaba de poder místico ás montañas, ós océanos, ós ríos e a animais.

Deste modo e igual que acontece en Galicia, a orografía e a vasta vexetación irlandesa axudou inmensamente á creación das lendas, mitos e personaxes máxicos que se albergan neste país. Hoxe en día estes elementos pagáns seguen latentes, xa que moitas das lendas seguen pasándose de xeración en xeración afortunadamente.

Connemara © 2015 Kennedy & Carr

A maioría dos documentos e das fontes que relataban estas historias non sobreviviron ó paso do tempo, ora ben podemos distinguir catro ciclos: o Ciclo Mitolóxico, o Ciclo do Ulster, o Ciclo feniano e o Ciclo histórico. No primeiro deles atópase un escrito que será fundamental para dar pé ao resto da historia: o Leabhar Ghabhála Érenn (Libro das Invasións). Aquí nárranse as seis invasións que sufriu Irlanda na antigüidade. Entre elas a máis destacable é a quinta que é a invasión dos Tuatha Dé Danann.

Tuatha Dé Danann © Public Domain

Cando os Tuatha Dé Danann chegaron en naves voadoras —ao contrario que os anteriores invsaores que chegaban en barcos— , Irlanda estaba habitada por dous grupos: os Fir Bolg e os Foromés. As tres razas conviviron e chegou a haber matrimonios, tratados de paz e outros pactos, pero tamén houbo dúas batallas. A primeira delas foi contra os Fir Bolg, que foron derrotados con facilidade e a segunda foi contra os Foromés, ós que tamén venceron aínda que o rei dos Tuatha Dé Danann morrera en combate. Da unión mixta entre os grupos surxiron deuses moi poderosos como Lug, Brian ou Bress e así xustifícase a convivencia do ben e do mal como algo necesario, algo moi típico da mitoloxía celta.

Os Tuatha Dé Danann gobernaron estas terras e difundiron a paz durante moitos anos ata que chegaron os milesianos, liderados polo rei Milé, neto de Breogán. Este grupo proviña da Coruña e desterraron ós Tuatha facéndoos vivir no mundo subterráneo, e ahí siguen ata o día de hoxe.

Logo, o Ciclo de Ulster xa se establece no comezo da era cristiá e relata as fazañas dos homes do Ulster (Ulaid), o rei Conchubar e o heroe Cúchulainn. As historias deste grupo reflicten a sociedade guerreira daquel momento, principalmente na rexión de Connacht e do Ulster, e moitos dos personaxes do Ciclo Mitolóxico reaparecen. 

O Ciclo feniano conta as fazañas do guerreiro Fionn mac Cumhaill e os seus soldados: os Fianna. E por último o Ciclo histórico no que se rexistra a historia da familia dos reis daquele momento— aproximadamente do século III a.C.

OS LEPRECHAUNS

Leprechaun Copyright 2016 © weknownyourdreamz.com

No ámbito das criaturas máxicas encontrámonos con estos tranos que merecen unha especial mención: os leprechauns. Estes seres ademais de ser zapateiros, dedícanse a facer bromas a calquera persoa coa que se atopen. Tamén se lles atribúe ser moi ricos e moitas veces exercen como tesoreiros. Normalmente a súa vestimenta é como a que se ve na imaxe, aínda que ás veces cambian a chaqueta verde por unha vermella e miden uns 15 centímetros.

A tradición di que se conseguimos atopar a algunha destas criaturas e a miramos fixamente, esta non poderá facer ningún movemento, pero se nos despistamos aínda que sexa só un segundo, o leprechaun desaparecerá.

Tamén se di que se nalgún momento deciden compartir algo da súa riqueza con nós, o mellor é que a gastemos canto antes xa que non tardaría moito en tornarse en cinsa.

OS FANTASMAS

Copyright © 2016 SALTACONMIGO.COM, Todos los derechos reservados

Hai unha enorme cantidade de lendas sobre castelos habitados polos fantasmas dos antigos donos dese lugar e escollín persoalmente tres que me chamaron a atención e me pareceron aterradoras.

A primeira delas ubícase en Clare, concretamente no Castelo McMahon. Dentro deste castelo hai unha habitación na que se di que todo o que botou unha ollada para dentro, foi atopado morto. A última vez que se deu este caso foi a finais dos anos 20.

Un exorcista achegouse á zona para ver que ocorría e intentar desfacerse do espírito maligno que atormentaba ese lugar. Pero non foi posible. Ao día seguinte foi atopado morto e a autopsia revelou que morrera por un ataque cardíaco. A pregunta é: realmente foi o fantasma o que matou ao exorcista, ou foi debido a que non aguantaba estar nun sitio tan tenebroso? O debate está aberto para os máis e os menos escépticos.

A segunda lenda sitúase no Castelo de Leap, en Offaly. Son varios os espíritos que vagan por este sitio, pero o máis coñecido é o de unha rapaza xove que se cre que é a filla do señor do castelo. O pai desta rapaza concertara un matrimonio cun rapaz de familia moi rica, pero ela negouse porque estaba namorada dun labrego. Cando o pai soubo desta historia, matou ao campesiño polo que a moza matou ao pai mentres durmía. Cóntase que a rapaza morreu pouco despois empuxada por unha man invisible dende o alto do castelo, e esta man era a de seu pai.

Agora a rapaza segue lamentándose polo seu amor perdido no castelo e xa foron varios os turistas que ouviron os seus xemidos e laídos. 

E por último e unha das máis curiosas sitúase en Dower House, no condado de Dublín. O protagonista desta historia é un gato negro. Non se sabe de onde provén a súa historia, só quen o ve chega a sentir como a habitación na que está se conxela en moi pouco tempo e só se oen pasos e o gato miañando.

E vós? Seriades capaces de visitar algún destes castelos ou lugares máxicos que ten Irlanda? Grazas pola vosa atención! 

Por Raquel Sánchez González

BIBLIOGRAFÍA

Sobre Irlanda (2017), La mitología irlandesa [Última consulta o 16 de abril de 2017] Dispoñible en: http://sobreirlanda.com/2010/03/10/la-mitologia-irlandesa/

Sobre Irlanda (2017), Los Tuatha Dé Danann [Última consulta o 16 de abril de 2017] Dispoñible en: http://sobreirlanda.com/2014/09/15/los-tuatha-de-danann/

Encrucijada pagana. (2015, 6 de abril). 41-Mitología Irlandesa: El Libro de las Invasiones [Archivo de vídeo] Recuperado de: https://www.youtube.com/watch?v=aglSzzecuH0&t=1020s  

Mitos y leyendas (2017), Los hijos de Milé [Última consulta o 15 de abril de 2017] Dispoñible en: http://mitosyleyendascr.com/mitologia-celta/los-hijos-de-mile/

Mitos y leyendas (2017), Mitología Celta [Última consulta o 15 de abril de 2017] Dispoñible en: http://mitosyleyendascr.com/mitologia-celta/ 

Sobre Irlanda (2017), Los fantasmas de los castillos irlandeses [Última consulta o 18 de abril de 2017] Dispoñible en: http://sobreirlanda.com/2010/06/10/los-fantasmas-de-los-castillos-irlandeses/  

Wikipedia (2017). Mitología irlandesa. [en liña] Recuperado de: https://es.wikipedia.org/wiki/Mitolog%C3%ADa_irlandesa 

Portillo, Lorenzo.(1988) Mitología. Nueva Enciclopedia Universal Carroggio [versión impresa]. Barcelona, España: Carroggio S.A de ediciones

Demografía de Estados Unidos

Como todos sabemos, Estados Unidos es un país racial y étnicamente diverso, con gente de prácticamente todos los orígenes. Esto se debe a su historia, que cuenta con varias oleadas migratorias, principalmente de Europa y posteriormente también de países asiáticos.

LOS NATIVOS AMERICANOS

Según el Censo de Estados Unidos (2010), la población nativa americana reunía una cifra total de 2.932.248 junto a la población nativa originaria de Alaska, lo que equivalía al 0,9% de la población estadounidense total. Dentro de la población amerindia, los cheroquis son el grupo mayoritario, con 316.049 personas en su comunidad, a las que se deben añadir otras 819.105 que aseguran tener ascendencia cheroqui. A continuación están los navajos, que son la segunda nación indígena más numerosa en los EE.UU., con unos 298.000 individuos. Los sioux son la tercera comunidad mayoritaria, con una población en torno a 150.000 individuos.

HAWAIANOS E ISLEÑOS DEL PACÍFICO

En el censo del mismo año aparecía que había 540.013 personas de ascendencia hawaiana, sin contar a aquellas con ascendencia mixta. Este grupo conformaba el 0,2% de la población nacional.

LOS ASIÁTICOS

Las personas de ascendencia asiática eran 14.675.252 personas y conformaban el 4,8% de la población estadounidense. Los datos estiman que solo en California residen aproximadamente unos 4,5 millones de asiáticos. A su vez, en Hawái hay unos 495.000, lo que, debido a la relativa baja población de las islas, los convierte en el 35% de los habitantes. Del total de la población asiático-americana, seis etnias conforman el 83% de ella:

La distribución dentro del país de la población asiática es la siguiente:

LA POBLACIÓN NEGRA

La comunidad afroamericana en EE.UU. comprende a un total de 38.929.319 individuos, lo que equivale al 12,6% de la población nacional. El origen de la mayoría de esta población afroamericana se encuentra en el comercio de esclavos que se implementó en el siglo XVII, aproximadamente a partir de 1620. En esa época fueron llevados principalmente a las regiones del sur, para ser destinados a las plantaciones de especias que abundaban en el sur. Desde el siglo XIX, se estima que un 90% de la población negra ha vivido en el sur.

Posiblemente el motivo de esta distribución de la población afroamericana sea la Gran Migración Negra (1915-1960), una época de traslados masivos en la que se calcula que unos 5 millones de ciudadanos de raza negra se dirigieron al norte del país y se instalaron en ciudades como Nueva York, Chicago, Pittsburgh, Illinois… en la primera oleada migratoria. Posteriormente, en la segunda oleada migratoria, que ocurrió en el período de la Segunda Guerra Mundial, los emigrantes comenzaron a asentarse en el oeste del país; los nuevos destinos fueron ciudades como San Francisco, Los Ángeles, Portland, Seattle… Los motivos detrás de este gran desplazamiento fueron los actos racistas y la violencia a la que estaban sometidos los afroamericanos, así como las malas condiciones económicas y la falta de recursos y empleo.

LA POBLACIÓN BLANCA

La población blanca en EE.UU. es la mayoritaria y comprende 223.553.265 personas, representando el 72,4% de la población del país. Los grupos étnicos mayoritarios son los alemanes, los irlandeses y los británicos. Los descendientes de alemanes (en torno a 46 millones) conforman un 15,3% de la población; los descendientes de irlandeses (en torno a 37 millones), un 10,5%; y los descendientes de británicos (24, 5 millones aproximadamente), un 8,7% de la población total. Esto se debe en gran parte a las emigraciones transoceánicas del siglo XIX, en las que unos 60 millones de europeos, provenientes sobre todo de Irlanda y Alemania, se dirigieron a América en busca de mejores condiciones de vida y trabajo.

Por Isaac Rodríguez

BIBLIOGRAFÍA

Blackpast.org: The Great Migration. [en línea] [consulta: 7 de marzo de 2017] Disponible en: http://www.blackpast.org/aah/great-migration-1915-1960

Hiru.eus: La Expansión de Estados Unidos. [en línea] [consulta: 7 de marzo de 2017] Disponible en: http://www.hiru.eus/historia/la-expansion-de-estados-unidos

Pew Research Center: Asian Americans.  [en línea] [consulta: 7 de marzo de 2017] Disponible en: http://www.pewsocialtrends.org/asianamericans-graphics/st_12-06-17_aa_map/

The Black Population (2010). [en línea] [consulta: 7 de marzo de 2017] Disponible en: https://www.census.gov/prod/cen2010/briefs/c2010br-06.pdf

U.S. Census Bureau: 2010 Census Data. [en línea] [consulta: el 7 de marzo de 2017] Disponible en:

 

TOP 5 LUGARES HISTÓRICOS EN INGLATERRA.

Ola a todos! Supoño que de tanto falar de países e agora que se acerca o verán, nos entran as ganas de irnos de viaxe e visitar todos os lugares que sexa posible. Por iso, eu quero amosarvos cinco lugares de Inglaterra, de diversa índole, pero con algo en común, que agochan unha gran parte da historia inglesa. Son 5 lugares con importantes pasados históricos e espero que interesantes para todos os que me ides a ler. Por elo, non me lío máis e imos a comezar:

TORRE DE LONDRES

Construída no ano 1066 por Guillermo o Conquistador e situada na beira do río Támese, a Torre de Londres é unha das atraccións turísticas máis visitadas da capital inglesa.

Cos seus diversos usos durante a historia como palacio real, armería, prisión, cámara de execución, zoolóxico, cuartel e casa de xoiais e ca súa gran cantidade de mitos e tradicións, este castelo real somérxenos nunha parte da historia londiniense.

Se vos animades a visitar esta magnífica fortaleza e non sabedes por onde empezar, hai lugares que son esenciais. Entre eles atopamos a Torre Branca, que é unha das Torre Homenaxe máis famosas do mundo e a cal foi construída para provocar medo e submisión aos rebeldes cidadáns de Londres; as xoias da corona, que conteñen varios dos diamantes máis extraordinarios do mundo e as cales aínda están en uso pola S.M. a raíña Isabel II; os corvos da Torre, que de acordo ca lenda se estes animais abandonan o lugar, o reino será derribado e a visita dos Beefeater, os cales viven na Torre e poderán contarvos estas lendas moito mellor e estou segura de que estarán encantados de compartir as súas historias con todos vós.

Isto é solo unha pequena parte do que se esconde na Torre de Londres, pois neste lugar hai moito que descubrir. Para iso, non vos desvelo máis e invítovos a visitala e a coñecer todo o que se agocha detrás dos muros deste magnífico lugar.

Copyright © Historic Royal Palaces 2017

CATEDRAL DE CANTERBURY.

Situada en Canterbury, no condado de Kent, e coñecida polo seu peculiar estilo gótico, esta catedral está considerada como unha das máis antigas e mellor conservadas de Inglaterra.

A primeira catedral foi destruida a causa dun incendio no ano 1076, e medio século despois foi construida a Catedral de Canterbury tal e como a coñecemos na actualidade. É coñecida tamén por ser unha das catedrais medievais máis longas, xa que a súa nave principal conta con 60 metros de lonxitude.

Esta catedral está repleta de historias, pois entre os as súas paredes foi onde recibiu martirio o arcebispo Thomas Becket, feito polo que era visitada polos peregrinos que ían a Londres durante a Idade Media. Ademais, nela, podes encontrar famosas tumbas como a do Príncipe Negro, fillo de Eduardo III , que foi chamado así porque os franceses temían a súa valentía. Podes atopar tamén a tumba do rei Enrique VI, único monarca inglés enterrado en Canterbury e a da súa muller.

Polo tanto, esta catedral, que se converteu no foco da relixión cristiá e que foi nomeada Patrimonio da humanidade pola UNESCO, é obxecto de visita para miles de turistas da cidade, e se ti eres un dos que nunca te acercaches ata aquí, este fermoso lugar está esperando a túa visita.

© Copyright Descubrir UK. Todos los derechos reservados.

CASTELO DE DOVER.

No alto dos acantilados brancos de Dover e coñecido como a “chave de Ingaterra´´, sitúase este magnífico castelo, o cal conta con unhas incríbeis vistas a canle da Mancha que te farán evadirte da realidade por uns instantes.

Este castelo medieval foi utilizado como refuxio para os británicos durante a Segunda Guerra Mundial e a Guerra Fría. Por iso, penétrate nos seus túneles, nos cales estaba construído un hospital subterráneo e os cales se convertiron nun lugar secreto para o goberno británico en caso de posible ataque nuclear.

Coñece tamén a vida da corte medieval, corte que foi nalgún momento corte real do rei Enrique III e revive esa época coas recreacións do palacio real e cos personaxes disfrazados.

Visita o faro romano e pasea polos seus infinitos terreos contemplando unha maxestosa vista a canle da Mancha.

Como xa vedes, é unha combinación perfecta para os amantes da natureza e da historia e unha visita obrigada tanto na ruta pola campiña Inglesa coma na dos castelos de Reino Unido.

© 2017, Expedia. Inc. Todos los derechos reservados

CAVERN CLUB

Este pub, situado en Liverpool, é testemuña dunha pequena parte da historia musical a nivel mundial. Esta cova agocha o nacemento dun dos grupos máis famosos do mundo, pois foi escenario duns 300 concertos dos Beatles dende o ano 1961 ata 1963. Alí mesmo, o empresario discográfico da cidade os descubriu e se converteu no seu representante.

Cincuenta anos despois do debut dos Beatles, este pub segue sendo unha das salas de concertos máis coñecidas de Liverpool.

Este club abre todos os días e conta cun gran abanico de bebidas, entre as que destacan os cafés e as cervexas, co fin de acompañar os concertos de música en vivo que nos ofrece.

Polo tanto, este lugar é unha magnífica opción para todo aquel amante da música, e para todos aqueles que queiran disfrutar dunha boa cervexa. Ademais, non todos os días podemos dicir que estivemos no lugar onde comezaron a tocar mitos da música como Paul McCartney ou John Lennon, nacendo así un dos grupos musicais máis estelares da historia.

© 2001-2016 Easyviajar

 

 

 

 

 

© Liverpool City Region Local Enterprise Partnership

 TERMAS ROMANAS DE BATH.

Por último, para rematar con istos 5 lugares históricos situados en Inglaterra, vouvos falar das termas romanas de Bath. Este máxico lugar foi descuberto hai 132 anos, pero conta con miles de anos de historia. Nun primeiro momento foi construído polos celtas, pero un tempo despois, serían os romanos os que chegarían a este lugar para deixar as súas pegadas. Non obstante, esta construcción foi reconstruída varias veces, polo que non sabemos se as actuais termas gardan moita relación cas orixinais. Aínda así, é unha construcción digna de visitar que non deixa a ninguén indiferente.

Nestas termas consérvase uns dos mellores templos termais para ver no norte de Europa. Nelas, aínda flúe auga quente de maneira natural, sendo así as únicas termas naturais de Inglaterra.

Por eso, estas termas romanas son un dos atractivos turísticos máis importantes da cidade de Bath. Ademais, se che apetece bañarte, poderás acceder ao Thermae Bath Spa, onde as augas están tratadas para que podas relaxarte e disfrutar dun bon baño.

Creo que con isto xa chega para convencervos de que as Termas romanas de Bath son unha boa opción para pasar un bon rato. Ademais, dende elas, poderás ver toda a cidade, unha incrible vista que fará que non te arrepintas de vir ata aquí.

 

© Copyright Descubrir UK. Todos los derechos reservados.

Despois de amosarvos estes 5 lugares, nos cales se agocha unha pequena parte da historia de Inglaterra, soamente espero que vos entraran tantas ganas coma min de achegarvos ata eles. Moitas grazas por perder un pouco do voso prezado tempo lendo a miña entrada.

Uxía Sotelo Alonso

BIBLIOGRAFÍA.

Canterbury, cuentos e Historia en su catedral. (2017). Tour Historia. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de http://tourhistoria.com/2010/09/09/canterbury-cuentos-e-historia-en-su-catedral/

Castillo de Dover | Puntos de interés en Dover con Expedia.es. Expedia.es. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de https://www.expedia.es/Castillo-De-Dover-Dover.d6091971.Puntos-de-Interes

Castillo de Dover | Rutas por Inglaterra | Ruta de los castillos. Descubrir UK. Recuperado o 5 de abril de 2017 de http://www.descubriruk.com/castillo-de-dover.html

Catedral de Canterbury | Qué visitar en Canterbury | Inglaterra. Descubrir UK. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de  http://www.descubriruk.com/catedral-de-canterbury.html

De Liverpool a Londres, tras la pista de los Beatles. (2001-2016). Easyviajar. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de http://www.easyviajar.com/reportaje/de-liverpool-a-londres-tras-la-pista-de-los-beatles/la-caverna-el-club-de-la-consagracion-25

Las termas romanas de Bath | ¿Qué ver en Bath?. Descubrir UK. Recuperado o 5 de abril de 2017 de http://www.descubriruk.com/las-termas-romanas-de-bath.html

Martí, M. (2017). Las termas romanas de Bath. Sobre Inglaterra. Recuperado o 5 de abril de 2017 de  http://sobreinglaterra.com/2013/01/24/las-termas-romanas-de-bath/

Palaces, H. (2017). Información sobre la Torre de Londres | Historic Royal Palaces. Hrp.org.uk. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de http://www.hrp.org.uk/tower-of-london/visit-us/informaci%C3%B3n-sobre-la-torre-de-londres/#gs.101qzdw

The Cavern Club – Cavern Club. (2017). Cavern Club. Recuperado o 5 de abril de 2017 de  https://www.cavernclub.org/

Torre de Londres. (2017). Visitbritainshop.com. Recuperado o 5 de abril de 2017 de https://www.visitbritainshop.com/espana/tower-of-london-tickets/

IMAXES.

Catedral de Canterbury | Qué visitar en Canterbury | Inglaterra.Descubrir UK. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de http://www.descubriruk.com/catedral-de-canterbury.html

Castillo de Dover | Puntos de interés en Dover con Expedia.es. (2017)Expedia.es. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de https://www.expedia.es/Castillo-De-Dover-Dover.d6091971.Puntos-de-Interes

Cavern Club – Public House/Bar in Liverpool, Liverpool – Visit Liverpool. Visitliverpool.com. Recuperado o 7 de abril de 2017 de  http://www.visitliverpool.com/things-to-do/cavern-club-p8968

De Liverpool a Londres, tras la pista de los Beatles. (2001-2016). Easyviajar. Recuperado o 5 de abril de 2017 de  http://www.easyviajar.com/reportaje/de-liverpool-a-londres-tras-la-pista-de-los-beatles/la-caverna-el-club-de-la-consagracion-25

Las termas romanas de Bath | ¿Qué ver en Bath?. Descubrir UK. Recuperado o 5 de abril de 2017 de http://www.descubriruk.com/las-termas-romanas-de-bath.html

Palaces, H. (2017). Información sobre la Torre de Londres | Historic Royal Palaces. Hrp.org.uk. Recuperado o 26 de marzo de 2017 de http://www.hrp.org.uk/tower-of-london/visit-us/informaci%C3%B3n-sobre-la-torre-de-londres/#gs.101qzdw

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A SITUACIÓN DAS LINGUAS AUTÓCTONAS DE GALICIA E DE IRLANDA

O primeiro que se nos ocorre cando pensamos na conexión que pode haber entre Galicia e Irlanda é a tradición lendaria céltica, pero… que sucede coa situación lingüística de ambos lugares? Que semellanzas comparten? En que se diferencian?

Bandeira oficial de Galicia © Compañía Mundiario de Comunicación S.L.

Bandeira oficial de Irlanda © Defence Forces 2017

Pois direivos que tanto o pasado lingüístico de Irlanda e de Galicia como a súa situación actual mostran máis semellanzas ca diferenzas. Ambas rexións teñen as súas linguas autóctonas, o galego en Galicia e o gaélico-irlandés en Irlanda, que se viron negativamente afectadas pola progresiva penetración do castelán e do inglés.

Comecemos cun pouco de historia! En Irlanda, tras a Primeira Guerra Mundial, o inglés comezou a desprazar o irlandés das urbes e o falado pola poboación rural máis acomodada ata que moitas rexións se volveron anglófonas. Asemade, o inglés estaba adquirindo unha grande expansión no panorama internacional (Flores, 2011). No caso de Galicia, e velaquí temos a segunda similitude, as razóns da castelanización foron tamén impulsadas polas clases dominantes: coa entrada da aristocracia castelá no século XIV, os falantes de galego foron abandonando a súa lingua pola «lingua de prestixio», a «lingua do poder», o castelán (Olea, 2015). Por se non vos decatarades, esta situación denúnciase no comezo da novela A Esmorga, de Eduardo Blanco Amor, factor que non está tan presente no filme.

Como xa sospeitaredes, a castelanización e a anglificación relaciónanse, ademais, cunha situación económica desigual; as linguas «invasoras» gozaban dun maior prestixio, o que favorecía unha maior mobilidade social e abría máis portas. En consecuencia, o abandono da transmisión xeracional foi aumentando, polo que o número de falantes nativos de galego e de gaélico-irlandés foron diminuíndo progresivamente (Flores, 2011). Ao mesmo tempo, foron xurdindo estereotipos que sitúan os falantes nativos en rexións atrasadas: o galego relaciónase cun ambiente eminentemente rural (mapa 1) e o irlandés cunhas comunidades pequenas, diseminadas e xeograficamente illadas chamadas Gaeltach (mapa 2) (O’ Rourke e Ramallo, 2010).

© CSIC. 2006

Mapa 2 © GAELIZACHT, S.L.

No que se refire á educación, preséntovos un paraxodo: a competencia adquirida nas linguas autóctonas ó finalizar os estudos obrigatorios é inferior á competencia nas linguas non autóctonas. Por iso, para mellorar o dominio destas, a súa presenza nos medios de comunicación e a súa docencia obrigatoria é esencial (O’ Rourke e Ramallo, 2010).

Por outra parte, a aparición no ensino favoreceu a revitalización lingüística grazas ós neofalantes cuxo perfil típico é o seguinte (O’ Rourke e Ramallo, 2010):

Seguro que tedes comprobado en numerosas ocasións que as características lingüísticas dos neofalantes crean unha certa tensión entre estes e os falantes nativos. No caso do galego, existen dúas posturas: algúns falantes nativos sosteñen que «non o falan ben», que o estándar é o «bo galego», o puro, como explica un grupo de neofalantes da Universidade de Vigo:

FALANTE 1: […] ou cando se che achega un vello e diche: «o galego que falades vós é o bo galego».

FALANTE 2: Os falantes tradicionais cos que me relaciono teñen moita percepción de que eu son a que falo ben, inda que fale fatal, porque eu estudiei i falo galego i entón eles falan mal i eu falo ben […]

Polo contrario, xa temos presenciado moitas veces que se rexeita a «artificialidade» dos neofalantes ou do estándar. No caso do irlandés, a pesar de que se usa o estándar nos medios de comunicación e na educación, os falantes do Gaeltach son o referente de prestixio (non é ese, acaso, o idioma vivo?). Non obstante, tamén existen tensións entre os dous perfís de falantes: en moitas ocasións, cando un neofalante se dirixe a un falante nativo, este último cambia ó inglés ó crer que é un xeito de adaptarse, o que o neofalante pode interpretar coma un desprezo á súa competencia lingüística; así o explican uns neofalantes da Universidade Nacional de Irlanda:

FALANTE 1: There  is  an  image  that  native  speakers  project,  that  they  have  better  Irish  than  you  and  they  speak  English  back  to  you.  They  know  that  you  learned  Irish […].

FALANTE 2: I know people who are under pressure to speak good Irish in front of people from the Gaeltacht. Sometimes I feel that way when I am speaking with people from the Gaeltacht. They are fluent and I’m not and that makes me feel uncomfortable.

Para ir rematando, preséntovos as meirandes diferenzas. No que se refire ó apoio dos gobernos á lingua, a situación é diferente en ambas comunidades. No caso de España, a Constitución de 1978 e o Estatuto de Autonomía de Galicia, a pesar de que recollen o galego como lingua propia de Galicia, soamente mencionan o dereito a coñecelo e a usalo, non o deber. No caso de Irlanda, a Constitución de 1937 define o irlandés como «lingua nacional» e «primeira lingua oficial» para evitar que un idioma con nación propia estea ameazado. Ademais, para revitalizala, o goberno ofrece cursos de formación gratuítos ou de baixo custo, apoia manifestacións artísticas en irlandés e facilita a publicación de libros, revistas e discos (Flores, 2011).

Por último, tamén se dan diferenzas na ideoloxía. Polo xeral, en Galicia existe un estereotipo que relaciona os neofalantes cunha ideoloxía política contraria á dos falantes tradicionais, o que contribúe a aumentar a tensión entre eles. Polo contrario, no caso do irlandés, tanto os falantes nativos coma os non nativos consideran o irlandés un símbolo étnico, non ideolóxico (O’ Rourke e Ramallo, 2010).

Coñeciades todas estas semellanzas e diferenzas? Pareceuvos curiosa a relación?

Como despedida, déixovos unha ligazón a un vídeo que amosa a situación do irlandés na rúa, pois a do galego xa a coñecemos.

Can Irish People Speak Irish? https://youtu.be/PXhDlYREJyo

Espero os vosos comentarios.

Lucía Otero Rodríguez.

BIBLIOGRAFÍA

123RF, 2005-2017. Foto de archivo – Estudiante sonreír y levantar el dedo de pie en la carretera con la ciudad de fondo de dibujos animados. En: 123RF [en liña]. 123RF [consulta: 28 marzo 2017]. Dispoñible en: https://es.123rf.com/photo_59590456_estudiante-sonre-r-y-levantar-el-dedo-de-pie-en-la-carretera-con-la-ciudad-de-fondo-de-dibujos-anima.html

DEFENCE FORCES IRELAND, s.f. The National Flag. En: Defence Forces Ireland [en liña]. Irlanda: Defence Forces [consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: http://www.military.ie/info-centre/defence-forces-history/the-national-flag/

ESPAÑA, 1978. Constitución Española [en liña]. Madrid: BOE. [Consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: https://www.boe.es/boe/dias/1978/12/29/pdfs/A29313-29424.pdf

ESPAÑA, 1981. Ley Orgánica 1/1981, de 6 de abril, del Estatuto de Autonomía de Galicia [en liña]. Madrid: BOE. [Consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: https://www.boe.es/boe/dias/1981/04/28/pdfs/A08997-09003.pdf

FLORES FARFÁN, José Antonio, 2011. Antología de textos para la revitalización lingüística [en liña]. México: D.R. [consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/37983898/ANTOLOGIA_LIBRO.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAIWOWYYGZ2Y53UL3A&Expires=1491562910&Signature=vxSm0c%2B3mbYWf73f0x230ssChUw%3D&response-content-disposition=inline%3B%20filename%3DAntologia_de_textos_para_la_revitalizaci.pdf

Gaelaico Project, s.f. The Comparative Method. En: Gaelaico Project [en liña]. Galicia: Gaelaico Project [consulta: 27 abril 2017]. Dispoñible en: https://www.progael.com/en/generales/ver/6

GRADÍN LAGO, Carlos, 2006. Determinantes socioeconómicos de la lengua: el caso del gallego. En: Revista Galega de Economía [en liña]. Galicia: USC, 2007, vol. 16, núm. 1 [consulta: 29 marzo 2017]. ISSN 1132-2799. Dispoñible en: http://www.usc.es/econo/RGE/Vol16_1/Castelan/art8c.pdf

IRLANDA, 1937. Constitution of Ireland [en liña]. Dublín: Stationery Office. [Consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: http://www.taoiseach.gov.ie/eng/Historical_Information/The_Constitution/February_2015_-_Constitution_of_Ireland_.pdf

MUNDIARIO, 2013. O Foro E. Peinador propónse celebrar todos os anos o Día da Galeguidade Empresarial. En: Mundiario [en liña]. A Coruña: MUNDIARIO [consulta: 27 abril 2017]. Dispoñible en: http://www.mundiario.com/articulo/sociedad/dia-da-galeguidade-empresarial/20131006151719011085.html

O’ ROURKE, Bernadette e RAMALLO, Fernando. “Los nuevos hablantes de lenguas minoritarias: una comparación dentre Irlanda y Galicia”. En: IX Congreso Internacional de Lingüística General, Valladolid (España), 21, 22 y 23 de junio de 2010. Valladolid. Dispoñible en: http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/7204905/IX%20Congreso%20Internacional%20LGeneral.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAIWOWYYGZ2Y53UL3A&Expires=1491561897&Signature=BUYXrlR8coJO7f7KLY2gEb7NmPA%3D&response-content-disposition=inline%3B%20filename%3DLos_nuevos_hablantes_de_lenguas_minorita.pdf [Consulta: 29 marzo 2017].

OLEA SÁNCHEZ, Antonio Alejandro, 2015. El papel del español en la evolución del gallego. Una lengua entre dos idiomas [en liña]. Director: Xavier Lamuela Garcia. TFG. Universitat de Girona, Girona [consulta: 29 marzo 2017]. Dispoñible en: http://dugi-doc.udg.edu/bitstream/handle/10256/12268/OleaSanchezAntonioAlejandro_Treball.pdf?sequence=1

VÍA LÁCTEA FILMES, s.f. A esmorga. En: VÍA LÁCTEA FILMES [en liña]. Galicia: Editorial Galaxia [consulta: 28 marzo 2017]. Dispoñible en: http://aesmorga.gal/es/trailer/

O rugby e a súa danza en Nova Celandia

Ponte fronte ao Sol

e as sombras quedarán tras de ti

Proverbio maorí

Maorís facendo a súa danza de guerra: O Haka

Os maorís son unha tribo procedente da Polinesia oriental (Illas Cook e Hawai) que migrou entre os anos 800 e 1300 a Nova Celandia. Alí estiveron sós ata que os europeos chegaron coa idea de colonizalos. No caso da tribo maorí, a diferenza doutras anteriores (Indios Americanos ou Brasileiros), non se deixou colonizar e loitou para facer fuxir ou negociar ao inimigo europeo. Finalmente, non houbo colonización senón un acordo a través do Tratado de Waitangi con vantaxes para ambas partes.

Os maorís, guerreiros por natureza, teñen unha danza de guerra coñecida coma O Haka. Esta danza é unha demostración da forza e unidade da tribo, e ten unha dobre función: aterrar aos seus rivais e motivarse a si mesmos.

La Gazzeta DF http://lagazzettadf.com/noticia/2016/11/10/haka-la-danza-los-guerreros-maori/

Para facer a danza, os maorís visten unha saia de fibra vexetal e plumas nas costas, enchen o seu rostro e pernas de tatuaxes, sacan a lingua o máis fóra posible, e fan violentos movementos de pernas e brazos. Os guerreiros moven as mans rapidamente facendo o chamado movemento wiri, á par que emiten tenebrosos sons. Nos homes o normal é que ensinen os dentes de forma esaxerada, mentres que nas muller o normal é abrir moito os ollos e a boca. No haka o principal é mostrar as emocións mediante esaxerados xestos, e por iso produce abraio nos que o ven.

Noiva nunha voda maorí. 

20 minutos http://www.20minutos.es/noticia/2655397/0/video-haka-danza-maori/boda/arrasa-facebook/

Entendo que imaxinedes todo moi agresivo, que a verdade é o que semella, pero non é necesariamente o que os maorís pretenden transmitir. De feito, o haka é moi utilizado cando chegan hóspedes e lles queren dar a benvida. Un trazo común dos maorí é ser moi hospitalarios, e mediante a danza buscan demostrar aos novos inquilinos que son benvidos.

Hoxe en día, o haka segue sendo parte da cultura de Nova Celandia, de feito estou segura de que moitos de vós o vistes algunha vez. E senón, mirade este vídeo:

https://www.youtube.com/watch?v=IqfHv9FOpXw

Sóavos algo, non? Para os que non, preséntovos aos All Blacks, equipo de rugby neozelandés. O rugby é o deporte estrela do país, e coma non podería ser menos, antes de comezar cada partido representan a súa danza para intimidar aos rivais e motivarse. Tódolos xogadores póñense fronte ao equipo rival, e comezan a emitir sons e a facer movementos veloces. Que os All Blacks fagan o baile é xa parte da tradición; os seus rivais agardan quedos e en silencio a que rematen, e eles se enchen de forza a cada grito.

Os All Blacks danzan e o equipo rival agarda.

Infobae http://www.infobae.com/deportes-2/2016/09/26/que-es-el-haka-que-hacen-los-all-blacks-antes-de-cada-partido/

O Haka Ka Mate é como lle chamaban ao primeiro tipo de danza; este foi composto por Te Rauparaha, líder guerreiro da tribo do norte de Nova Celandia. A letra compúxoa como unha celebración da vida, xa que milagrosamente conseguiu fuxir dos seus inimigos. Os All Blacks comezaron interpretando o chamado Haka Ka Mate, pero como pensaban que non era o suficientemente intimidatorio, a partires do 2005 empezaron cun máis agresivo: o Haka Kapa O Pango. Esta nova danza destaca por un debuxo do dedo polgar na gorxa, que moitos din que simboliza a acción de degolar. O xesto sería como:

Wikihow http://es.wikihow.com/hacer-el-Haka

Por último, gustaríame facer mención a unha gran estrela mundial do rugby que faleceu no ano 2015. Para os que non saiban de quen falo, o seu nome é Jonah Lomu, chamado o Muhammad Ali do rugby. Lomu comezou a xogar con tan só 19 anos, e cada vez que tocaba o balón a xente vibraba e entolecía. Por desgraza sufriu unha enfermidade renal e, no ano 2015, acabou a súa loita. A continuación, déixovos un vídeo dun anuncio que fixo para Adidas, e me despido dándovos as grazas pola lectura e desexándovos o mellor.

Un saúdo!

Nuria Barral Díaz

Bibliografía

Blog Luz, cámara y acción, El Haka y expresión corporal y danza. Recuperado o 22/03/2017 de http://expresioncorporalydanzac.blogspot.com.es/2015/03/el-haka-y-expresion-corporal-y-danza.html

MaoriStore, The most famous Maori Haka’s in the world. Recuperado o 22/03/2017 de http://maoristore.com/famous-maori-haka-world/

Villarrubia B., Jonah Lomu, la bestia imparable. Recuperado o 22/03/2017 de http://www.mundodeportivo.com/rugby/20151118/30235240255/jonah-lomu-la-bestia-imparable.html

Wikipedia, Haka. Recuperado de https://es.wikipedia.org/wiki/Haka#Haka_Kapa_O_Pango

La Gazzeta DF, Haka, la danza de los guerreros maorís. Recuperado de http://lagazzettadf.com/noticia/2016/11/10/haka-la-danza-los-guerreros-maori/

Infobae, ¿Qué es el “Haka” que hacen los All Blacks antes de cada partido?. Recuperado de http://www.infobae.com/deportes-2/2016/09/26/que-es-el-haka-que-hacen-los-all-blacks-antes-de-cada-partido/