Famosos de Canadá

     Actualmente con toda a información da que podemos dispor na web e a cantidade desorbitada de novas de famosos que saen cada día, ás veces non sabemos de onde proveñen. Polo tanto, a idea é facer un pequeno resumo de 9 celebridades canadenses, para que os coñezamos un pouco mellor, pero só faremos referencia á vida profesional de cada un, xa que meterse na súa privada non é o cometido deste artigo.

• Michael Bublé: O seu nome completo é Michael Steven Bublé e foi nado na cidade de Burnaby, na Columbia Británica, o 9 de setembro de 1975. Desde pequeno tivo unha especial predilección pola música jazz. Ía todos os veráns a visitar á familia da súa nai a Italia, e con 16 anos, o seu avó, a quen estaba moi apegado, comezou a conseguirlle escenarios en clubes nocturnos onde puidese demostrar as súas dotes de canto. Ademais, o seu avó tamén lle pagaba as súas clases para perfeccionar o seu talento. Cando cumpriu a maioría de idade, presentouse a un concurso de talento, gañou e desde aquela, segue colleitando éxitos.

Michael Bublé

• Justin Bieber: Justin Drew Bieber naceu o 1 de marzo de 1994 en London (Ontario), mais medrou en Stratford. De neno, practicaba hockey, fútbol e xadrez, pero o que máis lle gustaba era a música. Non tiña formación profesional, e aínda así aprendeu a tocar a guitarra, o piano, a batería e a trompeta. Cando tiña 12 anos, decidiu inscribirse a un concurso local de canto e quedou no segundo posto. Logo a súa nai decidiu subilo á plataforma de Youtube para ensinarllo aos seus familiares. O que non sabían era que se convertiría nunha estrela mundialmente coñecida, e a día de hoxe, é un dos artistas máis escoitados.
• 

Justin Bieber

 

• Shay Mitchell: Shannon Mitchell naceu en Toronto. Dende pequena, estivo involucrada no mundo artístico, de modelo e facendo danza. Cando xa foi adolescente, adicouse máis ao mundo da interpretación e saiu en varias series e videoclips. A oportunidade de darse a coñecer tívoa interpretando a Emily Fields en Pretty Little Liars.

Shay Mitchell

 

• Nathan Fillion: Nathan Christopher Fillion é un actor que naceu o 27 de marzo de 1971 en Edmonton, Alberta. Participou en varios proxectos no mundo do cine como “Dracula 2001”. Outro dos ámbitos nos que se adentrou foi o das series, como por exemplo “Buffy the Vampire Slayer”, e por suposto, “Castle”, onde interpreta o papel de protagonista. Ademais, defende os dereitos dos nenos para acceder á cultura e creou unha organización para fomentar o interese pola lectura.

Nathan Fillion

• Stana Katic: Stana Jacqueline Katic naceu en 1978 en Hamilton, Ontario. A súa familia era croata e emigraron a Norteamérica. Pasou a súa adolescencia entre Estados Unidos e Canadá. A súa carreira diante das cámaras comezou no ano 1999, e a súa traxectoria resúmese en traballos de televisión. Participou en numerosas series coma “CSI:Miami”, pero onde se deu a coñecer realmente foi en “Castle”, onde interpreta a Kate Beckett co papel de protagonista.

Stana Katic

 

• Jim Carrey: naceu en Newmarket, Ontario en 1962. Desde moi novo, participou en clubes facendo monólogos. Anos máis tarde, iría a Los Ángeles a probar sorte, e alí debutaría nunha serie. Logo deu o salto á gran pantalla e participou en películas do calibre de “La lista negra” de Clint Eastwood. Estivo nominado varias veces aos Globos de Ouro, pero só o gañou en dúas ocasións coas películas “The Truman Show” e “Man on the Moon”.

Jim Carrey

 

• Céline Dion: naceu en 1968 en Charlemagne, Canadá. Dende pequena foi educada vocalmente para que aprendera a utilizar a súa voz. Aos 12 anos, o irmán de Céline levoulle unha gravación a un produtor, e quedou namorado da súa voz. Ao ano seguinte publicou o primeiro disco e presentouse a un concurso no que gañou o primeiro premio. Logo de publicar varios discos, Céline interpretou “My Heart Will Go On”, a canción da BSO de Titanic. Sen dúbida foi unha artista que comezou colleitando éxitos, e segue ata o día de hoxe vivindo da música.

Céline Dion

• Avril Lavigne: naceu en 1984 en Napanee. Desde pequena sabía da súa vocación no mundo musical e cantaba na igrexa da súa vila, en festivais e en concursos de country. Aí foi onde a descubriu unha discográfica. Con 12 anos comezou a tocar a guitarra, e aos 16 anos múdase a Manhattan para gravar o seu primeiro traballo discográfico. A partir de aí, chovéronlle éxitos e gañou o premio de MTV Video Music en 2002 como “Mellor nova artista”.

Avril Lavigne

• Rachel McAdams: naceu en outubro en Ontario. Logo dunha infancia na que lle gustou sempre actuar en obras de teatro, decidiu estudar teatro na Universidade de York, Toronto. Participou en series de Disney e en películas. Os seus papeis máis coñecidos son nas películas “El Diario de Noa” e “Sherlock Holmes”. 

 

Rachel McAdams

 

 

Esta é unha lista pequena de todas as celebridades de Canadá, e como podemos ver, hainas de todo tipo: tanto cantantes, coma actrices ou actores. Sen esquecer tampouco modelos ou directores de cine coma James Horner. Eu elixín estes como uns dos máis famosos e importantes, pero vós, a quen engadiriades?

James Horner

 

 

Iria Martínez Valladares

 

 

BIBLIOGRAFÍA

BIOGRAFIAS.ES (2016):  Biografías y noticias de famosos [dispoñible en: http://www.biografias.es/pais/canada/17/ ] [consultado o 20/04/2016]

GOOGLE IMAGES (2016): [dispoñible en: https://www.google.es/imghp] [consultado o 20/04/2016]

ANTENA 3 (2016):  Famosos y biografías  [dispoñible en: http://www.antena3.com/celebrities/famosos-biografias/] [consultado o 20/04/2016]

Advertisement

Impacto económico da Super Bowl nos EUA

      Campo de fútbol americano onde se realizou a Super Bowl // Eurosport

A maior parte da xente non especializada no deporte a miúdo escoita falar da Super Bowl e dos seus espectáculos, pero non saben realmente que se fai nela, que deporte se practica e por que é tan importante.

A Super Bowl é a gran final da NFL (National Football League) é dicir, a competición profesional de fútbol americano que se disputa cada ano nos Estados Unidos. Nela enfróntanse anualmente os campeóns da Conferencia Americana e Nacional dende 1967, data na que se celebrou a primeira edición. Esta final coroa o mellor equipo do mundo da especialidade, que  leva a casa o trofeo Vince Lombardi. Por todo isto, é o evento deportivo con maior audiencia en Estados Unidos.

Este evento inclúe diferentes actuacións ó longo do partido. Ó inicio hai varias representacións musicais que culminan coa interpretación do himno nacional dos Estados Unidos, The star-Spangled Banner. O artista elixido para interpretalo, cuxa elección se fai poucos días antes,  adoita destacar pola súa capacidade vocal e por ter unha carreira consolidada. O himno interprétase en vivo e en directo (ou iso din, xa sabemos como van estas cousas) acompañado por unha orquestra.

Dende a súa primeira edición, alén da actuación anterior tamén se realiza un espectáculo músical celebrado no descanso do partido (halftime show). Cabe destacar que nos seus inicios estaba protagonizado polas bandas musicais das universidades estadounidenses e a popularidade do evento fixo que os cantantes e grupos máis populares gañasen protagonismo. A diferenza dos intermedios habituais, que duran 12 minutos,  a NFL autoriza que o descanso da Super Bowl dure 30 minutos para que se poidan realizar as actuacións. O  seu presuposto e moi superior ó de calquera actuación realizada en outras circunstancias. Isto, no meu caso, foi o que máis me impactou e o que fai a este evento moi diferente e tan máxico.

       Lady Gaga cantando o himno nacional na Super Bowl deste ano // La nación

A final NCL trátase dun dos eventos deportivos máis esperados en todo o mundo e, quizais o máis importante do ano nos Estados Unidos. Pero o impacto deste evento vai máis alá da emoción dos afeccionados ó futbol americano: as astronómicas cantidades de diñeiro que move conseguen que non se poda comparar con ningún outro.

Para explicar o impacto económico deste acontecemento imos ver as cifras deste ano, que tivo lugar o domingo 7 de febreiro en Santa Clara (California).

• Gastos:

Os gastos só ascenden ós 5 millóns de euros. A cidade  gastou ese diñeiro na organización dos eventos previos, que inclúen dende concertos gratis a exposicións fotográficas, xogos interactivos, demostracións da realidade virtual e degustacións de comida e bebida.

 Todos estades pensando en: “como que só 5 millóns? Se a min paréceme moitísimo”, pois ben, a min tamén mo parece pero máis adiante leredes todos os beneficios que teñen e xa me daredes a razón.

• Beneficios:

O acontecemento xerou 620 millóns de dólares en beneficios, que en euros son uns 546,53 millóns.  A que agora os 5 millóns parécenvos pouco?

Por un lado, os xogadores do equipo gañador embolsan por esa única noite 102 000 euros. Os perdedores tampouco tiveron motivos de queixa xa que cada un ingresou na  súa conta 51 000, isto é a metade. Por este diñeiro a min tampouco me importaría perder. Este ano as entradas tamén alcanzaron o prezo máis alto de todas as edicións. A media oscila entre os 3596 e os 4490 euros; os que quixeron ter unha mellor visión do campo de xogo tiveron que pagar uns 13 420 euros. En cambio, os palcos este ano baixaron de prezo a uns 134 200 euros (qué baratos, non? Calquera pode alugar un).

  Diferentes tipos de entradas cos seus prezos.

O consumo rexistrado o domingo durante a Super Bowl é digno de entrar no Libro Guinness dos récords. Conforme o National Chicken Council (Consello Nacional do Polo), consumíronse 1300 millóns de ás de polo, así como 14 500 toneladas de patacas fritas e 3600 toneladas de guacamole mexicano.

Unha botella de auga custaba sete euros no estadio e un vaso de cervexa, doce. Unha bolsa de cacahuetes pagábase a seis euros e unha porción de pizza a nove.

 Camións con diferentes tipos de comida na entrada do campo.

Por outro lado, a Super Bowl é unha gala tecnolóxica, e este ano (como non), bateu o récord dos anos anteriores con 1200 puntos conexións sen fíos instalados no estadio. Con isto búscase asegurar que máis ou menos os 70 000 asistentes estean conectados en todo momento.

Tornando outra vez ás actuacións, este ano a encargada de cantar o himno foi Lady Gaga e os elixidos para actuar no descanso foron Coldplay e Beyoncé. Formar parte deste evento supón que as descargas e as ventas incrementen nun 996%. Outra cifra sorprendente deste acontecemento e que os anunciantes que queiran participar coa súa publicidade deberán pagar uns 5 millóns de euros por 30 segundos de emisión. E unha barbaridade, non si?

Como non podía ser doutro modo, o trofeo tamén ten un gran valor. Esta feito en prata pola xoiaría Tiffany & Co. e ten un valor aproximado de 25 mil dólares.

 El trofeo Vince lombardi

Finalmente, con este balance non podemos esquecer falar das apostas. Calcúlase que legalmente se apostaron 89 millóns de euros e ilegalmente 3300 millóns.

Preguntarédesvos como se pode gastar tanto diñeiro nun evento deportivo, pois aínda que non o creades estas cifras son 100% reais.

Bibliografía

LA VANGUARDIA (2016):  Las diez cosas básicas que has de saber  de la Super Bowl para no quedar en rídiculo [dispoñible en:  http://www.lavanguardia.com/deportes/otros-deportes/20160125/301659957846/super-bowl-diez-cosas-basicas.html?item=5& ] [consultado o 20/04/2016]

EXPANSIÓN (2016): La Super Bowl 50, en cifras [dispoñible en:   http://www.expansion.com/directivos/deporte-negocio/2016/02/06/56b5c445ca4741c6058b4589.html] [consultado o 20/04/2016]

LA OPINIÓN DE MURCIA (2016): Super Bowl 2016: El evento más caro del mundo en 10 cifras [dispoñible en: http://www.laopiniondemurcia.es/deportes/2016/02/07/super-bowl-2016-evento-caro/712069.html ] [consultado o 20/04/2016]

DIEZ (2016): Las tremendas cifras económicas que dejó el Super Bowl 50 [dispoñible en: http://www.diez.hn/notodoesfutbol/927492-99/las-tremendas-cifras-econ%C3%B3micas-que-dej%C3%B3-el-super-bowl-50 ] [consultado o 20/04/2016]

Clara Avendaño Campos 

El sistema educativo canadiense

Canadá es uno de los países que más dinero invierte, a nivel mundial, en educación (casi un 7% de PIB). Desde la aprobación del artículo 23 de la Constitución de 1982, la educación en inglés y francés ha estado disponible en la mayoría de lugares de Canadá, siempre que la población de niños que hablan el idioma de la minoría lo justifique, como es el caso de Quebec. El hecho de que exista una parte del país todavía con predominancia francófona, hace que en la enseñanza el francés sea el segundo idioma para los estudiantes de habla inglesa predominante de Canadá (la gran mayoría).

El sistema educativo canadiense destaca por su excelencia y por ofrecer un itinerario académico muy personalizado y orientado a los intereses personales del alumno, preparándolos desde la secundaria y para su futuro como ciudadanos y como profesionales. Una de las piezas fundamentales del sistema educativo canadiense reside en la organización de las asignaturas que se ofrece al alumnado: presentadas por niveles de dificultad y no encorsetadas rígidamente en un curso. Otra característica del sistema educativo canadiense es la importancia que se le da al deporte, así como a las actividades extraescolares dentro del itinerario de cada alumno.

La flexibilidad existente en torno a las materias, la excelencia académica que emana de su profesorado altamente cualificado y la amplia oferta extracurricular han hecho de este sistema educativo un referente mundial. La conjunción de estos elementos ha demostrado la capacidad del sistema para dotar a los alumnos de conocimientos útiles para la vida cotidiana y para su futura incorporación al mercado laboral.

Cada provincia en Canadá tiene su propio departamento del Ministerio de Educación que regula el sistema educativo en la provincia, determina el currículum escolar y define los requisitos para graduarse. Cada provincia tiene por lo tanto su propio plan de estudios en el que se refleja sus características culturales e históricas. En casi todas las provincias la educación es obligatoria hasta los 16 años. Al completar la educación secundaria, los alumnos pueden seguir estudiando en la universidad, en un colegio superior (University College), o en un instituto profesional (Technical School).

 

Más de 95 % de los canadienses eligen una educación pública para sus hijos.

Canadá gasta más en educación (per cápita) que cualquier otro país del G8.

Los estudiantes de la secundaria pública canadiense rozan la cumbre mundial en las pruebas estandarizadas. Los títulos de graduación de la escuela secundaria canadiense son reconocidos en el mundo entero.

Las escuelas públicas canadienses han aceptado estudiantes internacionales desde los años 1980. Tienen una infraestructura bien desarrollada y apoyo incluyendo a la enseñanza de ESL (inglés como segundo idioma) y a programas de hospedaje cuidadosamente supervisados.

Casi todas las escuelas públicas son mixtas y aceptan estudiantes internacionales para cursar programas de graduación de la escuela secundaria o para estancias más cortas de algunas semanas, meses o de uno o dos años. Muchas escuelas primarias también aceptan alumnos para estudios a corto o largo plazo.

La mayoría de las juntas escolares no ofrecen una educación religiosa, pero en algunas provincias ciertas escuelas religiosas también son financiadas por los fondos públicos.

Los 10 pilares de la educación canadiense

1. No existe un sistema educativo nacional. No hay un departamento estatal que se encargue de la educación, sino que cada una de las diez provincias y tres territorios que integran el país legislan en este ámbito, tienen sus propios planes de estudios y libertad para aplicarlos según sus necesidades.
2. La enseñanza se adapta al territorio. Cada región tiene su ministerio de educación y, además, hay consejos escolares locales (Local School Boards) elegidos por votación pública que se encargan de la gestión de las escuelas de cada distrito o división: establecen el currículo, se responsabilizan de la admisión de personal y alumnos e inician propuestas de inversión en infraestructuras y otros gastos económicos importantes. Con ello se intenta que la educación sea diversa y exprese la geografía, historia, lengua, cultura y necesidades de la población a la que se dirige.
3. La educación es obligatoria y gratuita. Los niños comienzan el colegio a los 5-6 años y la escolarización es obligatoria hasta los 16 años (18 en algunas regiones). Los territorios ofertan también de forma gratuita educación preescolar, a la que acude el 95 % de los alumnos. La educación en la escuela pública está totalmente subvencionada en diferentes porcentajes por el gobierno provincial y local. También hay centros privados, algunos de ellos subvencionados con fondos públicos, una opción que sobre todo tiene como objetivo garantizar el derecho a la educación religiosa incluido en la Constitución.
4. La inversión en educación está bien gestionada. Cada consejo escolar local recibe del ministerio de educación de su región una cantidad de dinero según ciertos factores, como el número de estudiantes o escuelas, su situación (por ejemplo, si los centros están muy aislados) o las necesidades especiales de sus alumnos. El consejo decide cómo distribuye los fondos entre los centros atendiendo a sus propios criterios y a las necesidades de cada centro. Por su parte, los centros invierten los fondos recibidos según sus prioridades y sus propios criterios.

En esta imagen podemos ver como está estructurado el sistema educativo dependiendo de la provincia o territorio en el que nos encontremos.

5. El bilingüismo es muy respetado. La Constitución de Canadá reconoce el francés y el inglés como idiomas oficiales y se protege el derecho de escolarización en las dos lenguas, incluso aunque en algunas regiones sean minoritarias. La gran mayoría de canadienses francófonos viven en Quebec, pero aquellos habitantes de esta provincia cuya lengua materna es el inglés tienen acceso garantizado a escuelas públicas que dan las clases en su idioma; y lo mismo ocurre con los hablantes franceses que viven fuera de Quebec.
6. Se da atención personalizada al alumnado inmigrante. Para asegurarse de que los estudiantes llegados del extranjero no quedan retrasados respecto al resto de alumnos, se establecen sistemas de apoyo y programas de acogida, especialmente importantes en aquellas regiones con mayor porcentaje de alumnado inmigrante. Por ejemplo, en la provincia de Ontario (donde vive un tercio de la población del país) les asignan un coordinador que les atiende a tiempo completo y que está al tanto de sus progresos educativos, pero también de su adaptación cultural o social o de cualquier otro problema.
7. Los centros de Secundaria tratan de enfocarse al ámbito laboral. Se ofrecen asignaturas obligatorias y otras de libre elección para que los alumnos decidan y enfoquen su formación a sus intereses laborales o a los requerimientos que les exigirá la universidad a la que quieren acudir. La mayoría de las escuelas de Secundaria disponen de programas de Formación Profesional en el propio centro que ofrecen educación especializada en destrezas laborales y preparan a los estudiantes para formarse más adelante en ese campo, trabajar o desempeñarse como aprendices. De este modo trata de evitarse el abandono escolar en Secundaria por parte de alumnos que encuentran un trabajo remunerado y dejan sus estudios, situación que todavía sucede en el país.
8. Se valora la evaluación continua. Más que depender de un solo examen, las calificaciones de los alumnos se suceden a lo largo del curso, de forma que se detecten de manera más eficaz sus avances y sus puntos débiles. Además, para comprobar que los planes educativos funcionan el Consejo de Ministros de Educación de Canadá (CMEC) desarrolla el Programa de Evaluación Pan-Canadiense (PCAP), con el que se comprueba de forma periódica el nivel de los estudiantes en matemáticas, lectura y ciencia en cada una de las regiones.
9. Se atiende la diversidad del aula. Los ministerios o departamentos de educación destinan una partida de la subvención a los consejos escolares locales para educación especial, que solo se puede dedicar a ese fin. Los centros incluyen programas de educación especial para aquellos alumnos que lo necesiten, programas que pueden realizarse en el aula con el resto de estudiantes o en clases separadas. Al finalizar el curso se evalúa la evolución de cada niño y se establecen pautas para el año siguiente.
10. Se da importancia a la educación social y emocional. Se desarrollan programas enfocados a la prevención y erradicación del acoso escolar y las agresiones. Se trabaja, por ejemplo, la empatía como una forma esencial de conocer al otro, comprenderle y, por lo tanto, desarrollar conductas sociales. El centro escolar se enfoca como el lugar ideal para formar a niños solidarios y socialmente comprometidos

.

Alto nivel de vida

Los estudiantes y sus padres eligen a Canadá como destino de estudios porque los gastos de escolaridad son competitivos y permiten llevar un alto nivel de vida. El nivel de vida en Canadá es uno de los más altos en el mundo.

“Las Naciones unidas clasificaron Canadá en el cuarto lugar en su Índice de Desarrollo Humano para 2007-2008. El nivel de vida del país, el sistema de atención de salud, el nivel educacional, las viviendas, las instalaciones para actividades culturales y recreativas, el nivel de seguridad pública y las oportunidades de turismo, todo es de un alto nivel de calidad.” (Informe sobre el desarrollo Humano 2007-08, Índice de Desarrollo Humano 11/2007).

En este gráfico podemos comparar la cantidad de gente graduada en universidades y en colegios y compararlo, por ejemplo, con la situación que se presenta en países como España.

BIBLIOGRAFÍA

Statistics Canada. (2016). Consultado el: 18 de abril de 2016. Disponible en: http://www.statcan.gc.ca/tables-tableaux/sum-som/l01/cst01/econ162a-eng.htm

HSCanada. (n.p.). Consultado el: 18 de abril de 2016. Disponible en: http://www.hscanada.net/es/programa/sistema/sistema-educativo-canadiense-y-sus-planes-de-estudio

Canadian Association of Public Schools – International. (2015). Recuperado el: 19 de abril de 2016. Disponible en: http://www.caps-i.ca/es/education-in-canada/

Read Leaf. (n.p.). Consultado el: 19 de abril de 2016. Disponible en:  http://www.redleaf.es/sistema-educativo-canadiense/

 

 

A desunión dos Estados Unidos

Igual ca no caso da tan internacionalmente coñecida Cataluña, a historia dos Estados Unidos tamén testemuñou, durante os séculos XX e XXI, o abrollo de movementos independentistas. Ata os anos 2000, soamente o Libertarian Party of Alaska e o Alaska Independence Party recoñeceron abertamente o dereito á autodeterminación dos estados nos seus programas electorais, mais as súas políticas careceron de toda fortuna.

Un chisco de historia

A finais do século XVIII independizáronse os Estados Unidos de América, que xurdiron das trece colonias británicas sitas no novo mundo. A conquista do territorio aumentou consonte a exploración do oeste norteamericano, ata alcanzar os lindes oceánicos que hoxe coñecemos. Non obstante, no ano 1861, 11 estados independizáronse do resto do territorio e, unidos, formaron os Estados Confederados de América. As causas desta ruptura foron a contraposición á abolición da escravitude que perseguían os máis dos estados do norte e o anhelo de poder político. Os Estados Unidos loitaron para establecer o control de novo sobre a Confederación, na que se coñece na historiografía actual como a Guerra Civil.

Por causa das continuas derrotas militares e do éxito internacional que estaban a acadar os Estados Unidos, a Confederación abandonou o seu desexo separatista e volveu asumir o goberno de Washington. A meirande parte dos estadounidenses relaciona estes acontecementos coa película Foise co vento.

Marco legal

Aínda que a Constitución non contempla os intentos de independencia dos Estados, cóntase cun marco legal establecido ao respecto. Un dos xuíces do Tribunal Superior de Xustiza dos Estados Unidos, o falecido Antonin Scalia, redactou unha carta, dirixida aos seus compañeiros maxistrados, na que se apoiaba na propia Guerra Civil para rexeitar a autodeterminación, así como no Xuramento de lealdade á bandeira dos EUA (Pledge of Allegiance), que reza:

I pledge allegiance to the flag of the United States of America, and to the republic for which it stands, one nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.

Fervedoiro secesionista

Ao ignorarmos estes acontecementos, a independencia parece un movemento alleo aos Estados Unidos contemporáneos, pero nada máis lonxe da realidade: numerosos estados avogan pola ruptura. Cómpre destacar dous deles, que son os que actualmente gozan de maior repercusión na sociedade estadounidense.

©2016 Reuters All Rights Reserved

California é o estado máis habitado dos EUA, polo que a súa independencia había orixinar un impacto económico brutal nos Estados Unidos. O California National Party, cuxo obxectivo principal é a independencia do estado californiano, preséntase como candidato para a Asemblea Estatuaria nas primarias do 7 de xuño de 2016.

Texas presenta un dos movementos independentistas máis antigos dos Estados Unidos e tamén dos máis coñecidos. No ano 2012, por exemplo, un cidadán deu conseguido máis de 100000 sinaturas que apoiaban a tal independencia, nunha petición dirixida á Casa Branca. Aínda que ata o momento non houbo avances ao respecto, a dereita estadounidense permanece alerta ante as posibles ofensivas secesionistas.

E cal é a visión dos cidadáns estadounidenses? Como se indica na imaxe superior, varía segundo as rexións, mais de media indica que un de cada catro estadounidenses está a favor da independencia do seu estado dos EUA. Son os movementos independentistas unha utopía? Será o futuro testemuña duns Estados Unidos de América máis desunidos ca nunca? Só o porvir e as decisións democráticas da clase política han dar conta dunha resposta unitaria que escriba o fado deste país.

Manuel Arca Castro

BIBLIOGRAFÍA

Fleming, Victor (dir.) (1939): Foise co vento (Gone With The Wind). Atlanta: Loews Cineplex Entertainment.

Gaines, Jim (2014): One in four Americans want their state to secede from the U.S., but why? [en liña]. [Ref. do 22 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://blogs.reuters.com/jamesrgaines/2014/09/19/one-in-four-americans-want-their-state-to-secede-from-the-u-s-but-why/

Holt, Mytheos (2012): ‘There Is No Right to Secede’: See the Alleged Letter Where Justice Scalia Shoots Down Idea of Leaving the Union [en liña]. [Ref. do 22 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://www.theblaze.com/stories/2012/11/13/there-is-no-right-to-secede-see-the-letter-where-justice-scalia-shoots-down-idea-of-leaving-the-union/

Monge, Yolanda (2012): Ofensiva seccesionista en Tejas [en liña]. [Ref. do 22 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://internacional.elpais.com/internacional/2012/11/16/actualidad/1353098061_180369.html

Office Of The Historian (2016): Milestones (1861-1865) [en liña]. [Ref. do 22 de abril de 2016]. Dispoñible en: https://history.state.gov/milestones/1861-1865

Sorens, Jason (2012): Secesionism: Identity, interest and Strategy. Montreal: McGill-Queen’s University Press.

Sunstein, Cass R. (2015): Finding Humanity in Gone With The Wind [en liña]. [Ref. do 22 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://www.theatlantic.com/politics/archive/2015/07/gone-with-the-wind-confederacy/398663/

Gastronomía australiana, sus orígenes

La cultura de un pueblo está presente en  ámbitos como  la comunicación, el lenguaje, el teatro, la poesía, los monumentos… Todo esto nos muestra diferentes espectros de cada cultura y nos ayuda a entender la manera de pensar de cada país, religión y etnia. Sin embargo, no solemos tener en cuenta la gastronomía como rasgo cultural aunque este fuertemente ligada a la historia, entorno y vivencias de sus habitantes.

La gastronomía moderna australiana tiene el reconocimiento de críticos internacionales por su diversidad, gran calidad y su gran inventiva. El éxito de esta cocina está en el uso de productos frescos de primera calidad y la tendencia actual es utilizar cada vez menos sal y en preparar platos con pocas grasas, incorporando para ello carnes magras y verduras poco cocinadas (al contrario de la cocina de Reino Unido ). Aunque esto no siempre fue así ya que en la colonización los británicos encontraron muchos problemas en esta nueva tierra.

Cuando los europeos llegan a Australia para levantar sus primeros asentamientos se encuentran con una serie de problemas a la hora de poder abastecerse. La comida británica ya era de por si bastante simple e insípida, así que cuando se encontraron con que muchos de sus ingredientes más comunes no podían obtenerlos  optaron por la elaboración de platos simples como carne con tres tipos de verduras o platos que no requerían cocción.

Versión actual de la carne con tres verduras

Pero para entender la cocina australiana actual tenemos que tener en cuenta la historia del país, los aborígenes habían subsistido gracias a los recursos naturales de Australia durante más de 40,000 años y conocían a la perfección muchos de los aspectos nutritivos de plantas que los europeos no habían descubierto. Utilizaban frutas, bayas y hojas que tenían numerosas cualidades medicinales y la carne de canguro, que durante años fue extensamente rechazada por los australianos de raza blanca, era considerada como un manjar, apreciada por su sabor fuerte, poco contenido en grasa y además es una excelente fuente de  hierro.

 

LOS  ALIMENTOS MÁS TÍPICOS EN LA ACTUALIDAD

• Hamburguesa de Emu
• Torta Lamington
• Galletas Aznac
• Tarta o pastel de carne
• Torta Pavlova
• Cocodrilo
• Canguro
• Weet-Bix
• Almejas verdes
• Nuez de Macadamia
• Fish and chips (aunque bastante diferente al británico, no se usa bacalao y el empanado suele llevar semillas de algún tipo)
• Pez San Pedro
• Todo tipo de carne en barbacoa (Los australianos adoran las barbacoas y suelen reunirse para hacer una en cualquier tipo de evento familiar)
• Vegemite (Producto estrella en el mercado australiano, se trata de una pasta para untar)

 

María Miño González

 

 

 

 

 

 

Canadá: un país en silencio?

Dende as nosas butacas europeas e como espectadores do internacional, seguramente non temos moito que engadir sobre Canadá máis aló de que é un país moi grande, que non semella demasiado polémico, que ten unha rexión na que se fala en francés e que se chama Quebec, que alí podemos encontrar os Grandes Lagos e que sempre destacan nos Xogos Olímpicos de Inverno. Parece ser que Canadá é un país en silencio, pasa desapercibido, mais ten unha boa reputación. A que se debe? É Canadá a Suíza americana? A continuación imos descubrir algunhas das contribucións canadenses ó longo da historia, así como certos datos nacionais que corroboran que Canadá sexa o segundo mellor país do mundo para vivir.

Achegas canadenses ó longo da historia

De entre todas as contribucións que se produciron ó longo dos séculos, as máis coñecidas son as seguintes:

• No ámbito gastronómico: a gastronomía canadense é moi rica debido á influencia tanto inglesa como francesa. Non obstante, no tocante á produción orixinaria do país destacan a manteiga de cacahuete, que foi patentada por Marcellus Gilmore Edson en 1884 como remedio alimenticio para a xente con dificultades para mastigar; e o xarope de pradairo (árbore da que procede a folla da bandeira nacional), que ten a súa orixe moito antes das colonias, cando os pobos indíxenas o empregaban como tónico.

• No ámbito da industria: con frecuencia pénsase que é un invento nado nos Estados Unidos, pero o teléfono, patentado por Alexandre Graham Bell, naceu en Canadá cara a 1876 superando ós seus antecesores. Un caso parecido é o da lámpada, que aínda que se lle atribúe a Thomas Alva Edison, el simplemente comprou a patente de 1874 a Henry Woodward e Matthew Evans, inventores canadenses, debido a que eles non tiñan o suficiente poder adquisitivo para comercializar a creación; posteriormente Edison mellorou o funcionamento e patentou en 1880 a súa propia lámpada incandescente. Noutra materia totalmente distinta encontramos a cremalleira, que foi creada por Gideon Sundback en 1913 como eficaz sustitutivo dos botóns, ganchos, broches e corchetes. Por último, un trío de canadenses formado por Graeme Ferguson, Roman Kroitor y Robert Kerr revolucionaron o mundo da gran pantalla ó inventar o primeiro proxector IMAX para a EXPO Osaka de 1970; o que permitiu reproducir os filmes nun formato dez veces máis grande do que se coñecía naquel momento.

 

• No ámbito da medicina: o avance médico máis importante produciuse en 1921, cando Frederick Banting descubriu a insulina como tratamento contra a diabetes, o que provocou que en 1923 Banting recibise o Premio Nobel.

O segundo mellor país para vivir

Canadá é o segundo país do mundo en extensión por detrás de Rusia, conta con 35,5 millóns de residentes e a súa poboación encóntrase bastante dispersa en relación co terreo dispoñible. A nación do pradairo catalogouse, a principios de 2016, coma o “segundo mellor país do mundo para vivir” (U.S. News) de acordo co estudo realizado por U.S. News en colaboración con World Report e a universidade de Pennsylvania Wharton School. 

No listado de países resáltase de Canadá o seu orgullo por preservar a propia cultura, facendo referencia á política de multiculturalismo adoptada en 1971 que celebra a diversidade que caracteriza á poboación canadense. Por outra banda tamén resaltan na publicación a elevada calidade medioambiental, a abundancia de recursos, a favorable acollida de inmigrantes, a liberdade de culto relixioso e a alta calidade de vida dos cidadáns, grazas a unha economía relativamente estable que se fortaleceu dende os anos oitenta (sen ser esta allea ós factores externos que empeoraron a economía global ó longo dos últimos anos).

O potencial enerxético tamén é considerado xa que Canadá é o terceiro país coas reservas de petróleo máis altas e o quinto maior produtor de crú do mundo. Ademais, no ranking tamén se inclúen os aspectos artísticos e culturais, nos que se recoñece ó país como o berce de recoñecidos artistas do panorama internacional coma por exemplo Céline Dion ou Joni Mitchell. Na mesma sondaxe recoñécese que non todo é perfecto, senón que se advirten severos problemas coa poboación indíxena e coa particular situación de Quebec, onde xa hai tempo que se respiran aires separatistas.

Como acabamos de ver Canadá ten moito que ofrecer e compartir, non é un país na sombra nin se quera un país en silencio, é un país plural e san economicamente. O mesmo Barack Obama dixo: “I love this country. We could not have a better friend and ally” (“Encántame este país. Non poderíamos ter un mellor amigo e aliado“. 

Espero que este artigo fora do voso agrado e que contribuíse dalgunha maneira a ampliar os vosos coñecementos canadenses, así que xa o sabedes:

Carlos Iglesias Gallego

---

Referencias de información e consulta:

Dicionario da Real Academia Galega, Real Academia Galega. Tabernas, 2012, A Coruña.

Gran Enciclopedia Larousse Universal (24 tomos + suplementos). Ed. Plaza&Janes S.A. Editores, 1979, Barcelona.

USnews (plataforma dixital) véxase en http://www.usnews.com/news/best-countries/canada

 

Rugby e os All Blacks

Pódese consultar a fonte orixinal das imaxes premendo sobre elas.

 Algúns dirán que tan só é deporte. Outros que lles parece unha forma ben ruda e violenta de pasar o tempo. Pero todos eles, o que sen dúbida non imaxinan, é o cariz case relixioso que o rugby ten en Nova Zelandia. Estamos a falar do deporte nacional, que presenta unha ampla tradición histórica e cultural e unha práctica deportiva estendida entre os seus habitantes. Cómpre ter en conta estos aspectos para poder achegarnos á unha comprensión do significado do rugby para o pobo neozelandés.

Características históricas e rasgos identificativos

 O rugby foi introducido como un elemento máis da colonización británica. Relaciónase a súa iniciación en Nova Zelandia con Charles Monro, fillo do presidente da Cámara de Representantes de Nova Zelandia, o cal aprendeu o xogo na universidade cristiá de Londres.

Monro persuadiu ós equipos da cidade de Nelson a adoptar as regras do rugby en lugar da mestura entre fútbol de orixe británica e o football australiano, que era o deporte que practicaban. Foi así como o 14 de Maio de 1870 tivo lugar o primeiro partido de rugby en terreo neozelandés entre os equipos de Nelson College e o Nelson Football Club. Este feito só significou a semente dun deporte que atopou rápida afección no pobo kiwi. Os valores do esforzo, do sacrificio e do traballo en equipo entroncaron perfectamente coa sociedade neozelandesa, a cal adoptou o rugby como deporte propio.

 Pero se falamos de valores, temos que fincapé na selección nacional, os All Blacks, a cal representa a maior mostra de orgullo nacional, así como unha perfecta embaixadora do pobo neozelandés no exterior. Esta selección exerce o dominio do rugby mundial desde a súa constitución en 1884, acadando uns números certamente salientables entre os que destacan unha porcentaxe de victoria de máis do 76% dos seus partidos disputados, o primeiro lugar na clasificación mundial por puntos anotados, é o único equipo que presenta un balance favorable de victorias-derrotas fronte a tódolos países contra os que se enfrontou e desde o seu debut internacional, só cinco equipos foron quen de derrotala en partidos oficiais (Australia, Inglaterra, Francia, Sudáfrica e o País de Gales). Estos datos teñen unha dobre importancia tendo en conta a dimensión do país kiwi.

 Os principais rasgos identificativos do seu uniforme son a cor negra e o fento prateado, símbolo nacional da especie endémica neozelandesa.

 

A unión entre os pobos

 Falabamos previamente da conexión que se estableceu entre o rugby e a sociedade kiwi. Neste sentido, esta relación tamén existiu desde un primeiro momento entre o deporte e a minoría maorí, moi receptiva á práctica deportiva, previamente iniciada coas carreiras de cabalos.

 A sociedade maorí entendeu a práctica do rugby como unha loita equitativa, na que o terreo de xogo proporcionaba a oportunidade de competir en igualdade de condicións contra o adversario. Ó longo das seguintes décadas, xogadores maoríes competiron pola selección nacional e foron representantes exitosos da súas comunidades, xerando icónicas figuras de afouteza e conduta para a minoría maorí e contribuíndo a unha unión entre os pobos nativos e os neozelandeses de orixe europea.

 Parte da aportación maorí á selección nacional, foi a adopción da súa haka, baile tradicional identitario. Este elemento, perfectamente explicado pola miña compañeira Natalia nunha entrada anterior, (https://teaorcoffeeuvigo.wordpress.com/2016/03/11/un-achegamento-a-cultura-maori/), simbolizou perfectamente o nexo existente na cultura maorí entre a loita no campo de batalla e a loita no rugby, e polo tanto foi trasladada de xeito natural ós prolegómenos de cada partido dos All Blacks.

 Para rematar queremos facer, desde esta pequeña entrada, unha contribución á memoria de Jonah Lomu, atleta neozelandés e maorí recentemente falecido, e que foi un mellores xogadores de rugby da historia.

Iago Alonso

William Shakespeare, xenio dramaturgo (e poeta)

Dentro de 8 días, o 23 de abril, cúmprense 400 anos da morte do dramaturgo e poeta William Shakespeare, o autor máis importante da literatura británica e, xunto con Miguel de Cervantes, da Universal. Por iso, dende este blog quixemos facerlle unha pequena homenaxe lembrando a súa vida e a súa obra.

Shakespeare naceu en Stratfort-upon-Avon, un pequeno pobo inglés situado en Warwickshire, ó sur de Birmingham. Non se coñece a data do seu nacemento, pero por convención estableceuse o 23 de abril de 1564, o mesmo día en que morrería 52 anos despois. Shakespeare era o terceiro dos oito fillos de John Shakespeare, un comerciante que chegou a ser alcalde, e Mary Arden, que procedía dunha distinguida familia. Ademais, foi educado na fe da súa nai, a católica e súa familia sufriu persecucións debido a que a única relixión permitida naquela época era a anglicana. Na imaxe de arriba temos a casa natal de Shakespeare.

Ben Johnson, comediógrafo e amigo seu, afirmou esaxeradamente que “sabía pouco latín e menos grego”. Non obstante, Shakespeare estudou a lingua de Virxilio na Grammar School de Stratford, aínda que non era un alumno moi entusiasta. Ós 13 anos, as dificultades que atravesaba o seu pai, xa fose pola súa carreira política ou por problemas económicos, fixeron que tivese que abandonar os estudos e ser colocado como carniceiro nunha tenda.

Ós 18 anos casou con Anne Hathaway, una rapaza nove anos maior que el. Cinco meses despois da voda tivo unha filla dela, Susan, e, máis tarde, naceron Judith e Hamnet. Pero Shakespeare non permanecería moito tempo ó seu carón.

A súa actividade como dramaturgo comezou co seu traslado a Londres. A súa estadía na Capital británica comezaría en 1590 e remataría en 1613, ano en que deixou de escribir e se retirou á súa localidade natal, mentres invertía en bens inmobles a fortuna que xuntara.

Shakespeare escribiu numerosas obras de teatro e poemas. Da súa poesía destacan os seus 154 sonetos, ademais dos seus Venus e Adonis e A violación de Lucrecia. En canto ó teatro, a meirande parte das súas primeiras obras, 36 en total, foron publicadas poucos anos despois da súa morte nunha compilación coñecida como First Folio. Nel atópanse clasificadas en dramas, comedias e obras históricas. Entre estas obras destacan:

• Hamlet. Esta obra de teatro conta unha historia de vinganza cun final tráxico caracterizada pola forza dramática de Shakespeare. Esta historia conta que o rei de Dinamarca, pai de Hamlet, foi asasinado polo seu irmán, Claudio. Este casou coa nai de Hamlet e converteuse en rei. A pantasma do pai de Hamlet aparecéuselle a este e contoulle que fora asasinado por Claudio. Hamlet, dubidando da súa palabra, organizou unha obra de teatro que evocaba a morte do seu pai. Ó ver que Claudio se retiraba da representación confirmou a verdade dos feitos e decidiu que debía vingalo. Esa vinganza remata coa morte de tódalas personaxes principais.

  

  French actor Jean-Louis Trintignant holding the skull of Yorik during a scene from the Shakespeare play ‘Hamlet’, Paris, circa 1959. (Photo by Keystone/Hulton Archive/Getty Images)

• Romeo e Xulieta. Esta obra conta a famosa historia de amor imposible entre os adolescentes nomeados no título, fillos de familias rivais. Segundo a historia, Romeo coñece a Xulieta nun baile e namórase loucamente dela. Ela tamén se namora del, pero o pai de Xulieta quere casala. Ela acepta, pero toma unha droga para semellar morta e evita-la voda. Romeo debía ser avisado, pero non foi así e créndoa morta decide envelenarse despois de matar a Paris, o pretendente de Xulieta. Finalmente Xulieta, ó ver os dous cadáveres decide suicidarse.

  

• Otelo, o mouro de Venecia. Otelo era un almirante árabe que se namorou de Desdémona e casou con ela. Iago era subalterno de Otelo, que preferiu a Casio coma o seu lugartenente. Isto enfadou a Iago, que montou unha farsa na que parecía que Desdémona era infiel a Otelo con Casio. Esta farsa levou a Otelo a matar a Casio e a estrangular a Desdémona, a pesar dos seu xuramentos de fidelidade.

  

• Macbeth. Esta obra ambiéntase na Escocia do século XI. Macbeth é un noble que destaca nas batallas. Este atópase con tres bruxas que lle dan unha predición que o sitúa como rei. Macbeth planea xunto coa súa muller o asasinato do rei, e convértese en rei. Pero a desconfianza leva ós Macbeth a asasinar a máis xente para conservar o poder. Outra predición dille que que teña coidado co cabaleiro Macduff e Macbeth ataca o seu castelo e asasina a súa familia. Finalmente, Lady Macbeth suicídase e Macduff mata a Macbeth como vinganza.

  

Outras das súas obras máis importantes son O soño dunha noite de verán, comedia na que participan tanto humanos como personaxes mitolóxicos, e Ricardo III, unha das súas 8 obras históricas.

As características que máis destacan de Shakespeare son a súa capacidade de síntese e o dominio absoluto da súa lingua. Tamén destacan a falta de xuízos de valor sobre as condutas dos personaxes, o que non era habitual naquela época. Non obstante, estes personaxes son pesonificadores das súas virtudes e defectos.

Para rematar, a súa obra foi amplamente representada e traducida a moitos idiomas. Tamén se fixeron numerosas películas baseadas nas súas obras e foi inspiración para óperas de moita importancia, coma o Macbeth de Verdi ou o Otelo de Rossini. As súas obras de teatro séguense representando en teatros de todo o mundo nas súas versións orixinais ou adaptadas á nosa época.

Evaristo Porto Pérez

Referencias bibliográficas (das que están tiradas as imaxes)

Parra, Rómulo (05/04/2016). “Hamlet, la obra maestra de William Shakespeare, resumen y comentarios”. About en español [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://libros.about.com/od/novedades/fr/Hamlet-La-Obra-Maestra-De-William-Shakespeare-Resumen-Y-Comentarios.htm

– (16/01/2016). “Macbeth, de William Shakespeare, resumen y comentarios”. About en español [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://libros.about.com/od/novedades/fl/Macbeth-de-William-Shakespeare-resumen-y-comentarios.htm

– (05/04/2016). “Otelo, el moro de Venecia, de William Shakespeare, resumen y comentarios”. About en español [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://libros.about.com/od/literatura-universal/fl/Otelo-el-moro-de-Venecia-de-William-Shakespeare-resumen-y-comentarios.htm

–(16/01/2016). “Romeo y Julieta, la popular obra de William Shakespeare, resumen y comentarios”. About en español [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://libros.about.com/od/No-ficcion/fr/Romeo-Y-Julieta-La-Popular-Obra-De-William-Shakespeare-Resumen-Y-Comentarios.htm

– (05/04/2016). “William Shakespeare, un resumen de su vida y obras más importantes”. About en español [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://libros.about.com/od/entrevistas/a/William-Shakespeare-Un-Resumen-De-Su-Vida-Y-Obra.htm

Ruiza, Miguel (dir.) (sen data). “William Shakespeare”. Bibliografías y vidas [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/s/shakespeare.htm

– (sen data). “William Shakespeare (monografía)”. Bibliografías y vidas [en liña]. [Ref. do 15 de abril de 2016]. Dispoñible en: http://www.biografiasyvidas.com/monografia/shakespeare/

La historia del rock británico

                                 

Fuente de la imagen: http://listas.20minutos.es/lista/invasion-britanica-338584/

El rock británico es uno de los estilos musicales más influyentes y que más éxitos ha conseguido en las listas de ventas. Desde la década de 1960 se convirtió en un fenómeno de masas que aportó nuevas influencias a la música. The Beatles fueron los primeros en triunfar a nivel internacional y esto hizo que otros grupos los siguieran, como los Rolling Stones, a los que les unió una profunda rivalidad. Esta “invasión británica” abarcó varios subgeneros. A continuación hablaremos de los más representativos.

Rock psicodélico  (psychedelic rock)

Fuente de la imagen: http://www.fuett.mx/25-canciones-de-rock-psicodelico-que-llevaran-tu-mente-a-otro-lado/

Creado a principios de los 60 e impulsado por el movimiento hippie. Los compositores de esta música consumían drogas de forma casi indispensable para crear las canciones. Algunos de los grupos que más han destacado son: The Beach Boys, The Doors, Pink Floyd con The Piper at the Gates of Dawn y The Beatles con Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.

Aquí os dejo enlaces a YouTube de Astronomy Domine de Pink Floyd (https://www.youtube.com/watch?v=yO8gOY_oDgM)  y A Day in Life de The Beatles  (https://www.youtube.com/watch?v=usNsCeOV4GM).

Rock progresivo (progressive rock)

Fuente de la imagen: http://xombitmusic.com/top-10/mejores-canciones-rock-progresivo

Este género prosperó a lo largo de la década de los 70 y tras perder fuerza debido a la llegada del punk (del que se habla más abajo) renació en los 90. Este era el género más serio entre sus contemporáneos, cercano a la música clásica y el jazz. Aquí se incluye uno de los álbumes más importantes de la música rock: The Darkside of the Moon de los principales representantes del rock progresivo, Pink Floyd. Otros grupos destacados don Camel, Jethro Tull y Yes.

Aquí os dejo el enlace a YouTube al éxito de Pink Floyd Us and Them:  https://www.youtube.com/watch?v=rbL0r_Lbd_4

Hard rock

Este género proviene del blues rock y el rock psicodélico y ha inspirado la creación de otros géneros como el heavy metal. Desde que surgió a finales de los 60 cuenta con representantes muy importantes: UFO, The Who, The Beatles (The White Album), Steppenwolf, Deep Purple, Led Zeppelin y Queen. También se incluye aquí a los Rolling Stones que, aunque su estilo era sobre todo rock clásico y blues rock, publicaron un par de álbumes (It’s Only Rock ‘n’ Roll y Black and Blue),   cercanos al                                                                                                  hard rock.

Fuente de la imagen:  http://www.nacionrock.com/the-who-ya-anuncia-fechas-para-the-who-hits-50-su-gira-de-celebracion-de-50-aniversario/the-who/

Aquí tenéis enlaces a YouTube de:

Won’t Get Fooled Again de The Who:  https://www.youtube.com/watch?v=zYMD_W_r3Fg

Rock and Roll de Led Zeppelin: https://www.youtube.com/watch?v=c1Hb9ABpyts

Smoke on the Water de Deep Purple: https://www.youtube.com/watch?v=0WpKpcEORxo

Now I’m Here de Queen: https://www.youtube.com/watch?v=3OSd17ko3O4

Glam rock

Fuente de la imagen: http://www.usatoday.com/story/life/people/2016/01/11/family-stars-mourn-david-bowies-death/78617544/

Estilo influenciado por el rock y el pop, se caracteriza por las ropas llamativas, los peinados “salvajes” y las plataformas que lucían sus extravagantes representantes. Destacan David Bowie, Roxy Music, T.Rex. Tambiém Elton John tocó este subgénero, al igual que Queen.

Algunos temas representativos del glam rock son: Starman de David Bowie (https://www.youtube.com/watch?v=4B5zmDz4vR4) y Killer Queen de Queen (https://www.youtube.com/watch?v=2ZBtPf7FOoM).

Heavy metal

Fuente de la imagen: http://alosanluis.com/proximos-eventos/roadhouse-led-zeppelin-31-julio-2015/

Surgió a finales de los años 1960 con el endurecimiento del sonido de grupos de otros subgéneros como el hard rock. Los pioneros fueron tres grandes del rock: Led Zeppelin, Deep Purple y Black Sabbath. A partir de los 70 aparecieron otros grupos que también alcanzaron los primeros puestos en las listas de música como Judas Priest o Motörhead. A finales de la década aparecieron nuevas bandas que renovaron el sonido del heavy metal. Esta corriente se conoce como New Wave of British Heavy Metal y la encabezaron grupos como Iron Maiden y Def Leppard.

Aquí os dejo enlaces a YouTube de:

Paranoid de Black Sabbath: https://www.youtube.com/watch?v=hkXHsK4AQPs

Whole Lotta Love de Led Zeppelin: https://www.youtube.com/watch?v=Mln0RciE2o0

The Trooper de Iron Maiden: https://www.youtube.com/watch?v=X4bgXH3sJ2Q

Punk

Fuente de la imagen: http://recordmecca.com/item-archives/sex-pistols-original-uk-god-save-the-queen-promo-poster/

El punk surgió a mediados de los 70 como protesta a que el rock y sus variantes se habían convertido en una herramienta para el mercado. Este tiene un sonido básico, conforme al espíritu “hazlo tú mismo”. Destacan The Sex Pistols y The Clash.

Aquí tenéis el enlace a YouTube del clásico God Save the Queen de The Sex Pistols: https://www.youtube.com/watch?v=yqrAPOZxgzU

Indie

Este género tiene su origen en los 70 inspirado en el movimiento punk de la mano de bandas que tocaban en pubs y bares de Inglaterra. The Smiths fueron de los primeros, seguidos de grupos como Radiohead, Blur y el símbolo de toda una generación: Oasis. Estos grupos (entre otros) sirvieron de inspiración a bandas más actuales como Coldplay, Muse, The Libertines, o Artic Monkeys, que lideraron la escena musical británica durante varios años.

Estos son los enlaces a YouTube de How Soon Is Now? de The Smiths:  https://www.youtube.com/watch?v=hnpILIIo9ek; también de Radiohead, Karma Police:  https://www.youtube.com/watch?v=IBH97ma9YiI y Up the Bracket de The Libertines:  https://www.youtube.com/watch?v=0u_g6zNuP_I

 

Este ha sido un breve repaso a la historia del rock británico. Sin duda, está plagada de éxitos y de grupos muy influyentes. Pero… ¿qué pasa en la actualidad? Noel Gallagher, el que fue guitarrista de Oasis, aseguró en el especial de la BBC What Ever Happened to Rock ‘n’ Roll? que el rock “está hibernando” aunque no muerto; criticó que las discográficas ya no contratasen “working-class bands” pero confía en el resurgir de un género que tanto ha aportado a la cultura de todo el mundo. Es cierto que todos los grupos de los que se ha hablado en esta entrada surgieron en el siglo pasado y que en los últimos 10 años no ha destacado ningún grupo de la manera en la que antes ocurría: llegando al número uno de las listas musicales a nivel internacional. De hecho, el canal de televisión VH1 presentó en 2008 una lista con las 100 grandes canciones de rock elegidas por 700 personas vinculadas a la industria. En esta lista se observa que la canción más reciente es Smells Like Teen Spirit de Nirvana, publicada en 1991 (este es el enlace a una lista de reproducción de YouTube que incluye todas las canciones de la lista de VH1):

¿Es posible que aparezca en el panorama musical un nuevo grupo de rock que consiga llegar al número uno?

Por Lorena Dacoba Conde

BIBLIOGRAFÍA

Celnik, J., (2015),  Satisfaction. Conversaciones con el rock. Bogotá, Colombia: AGUILAR

DIFFUSER.fm, Noel Gallagher says rock is in ‘hibernation, labels need to sign working-class bands’, 24 de julio de 2015.Disponible en: http://diffuser.fm/noel-gallagher-says-rock-is-in-hibernation/  Última vez consultado: 15 de abril de 2016.

TWEE, Paul Morley’s Guide to Musical Genres, 10 de junio de 2008, BBC Radio 2.

VH1’s greatest rock songs. Disponible en  https://www.cs.ubc.ca/~davet/music/list/Best15.html. Última vez consultado: 15 de abril de 2016.

 

O impacto da cultura estadounidense no resto do mundo

Fonte da imaxe: https://www.reddit.com/r/wallpapers/comments/35x5uw/uncle_sam_usa_wants_you_american_patriotism/?

Estados Unidos de América é un gran país, e non só no sentido xeográfico ou demográfico, senón tamén pola súa economía, pola súa laboriosidade, as súas investigacións, a súa tecnoloxía, e a súa cultura. É a partir da segunda metade da década dos 40 que se inicia un proceso de americanización do mundo. Os adiantos científicos dos últimos cincuenta anos contribuíron en grande medida a dito proceso. A aparición da informática na década dos 60 e a explosión do fenómeno de internet nos 90, todo iso procedente dos EUA, non fixeron máis que consolidar a imparable realidade da uniformización cultural americana.

Polo tanto, a sociedade actual é un reflexo do que o país norteamericano mostra ao resto do mundo. En fin, todo o mundo leva pantalóns vaqueiros, todo o mundo vibra ao son da música americana, todo o mundo bebe Coca-Cola e come en McDonalds. Moita xente toma café en Starbucks, ve cine americano e os seus mitos son as actrices e actores de Hollywood. Moitos emulan a maneira de ser dos americanos, as súas pautas de xestión empresarial, a filosofía do beneficio económico e da ambición persoal á americana.

Primeira potencia económica

Fonte da imaxe: http://www.elmundo.es/tecnologia/2015/10/01/560d179446163f1b688b457e.html

Ao rematar a Segunda Guerra Mundial, Estados Unidos consolidouse como líder mundial, posicionándose como a nación máis rica do mundo, economicamente robusta e número un en importacións e exportacións. Actualmente, as xigantescas empresas multinacionais (Microsoft e Intel, Google e Cisco, Exxon e Chevron)  inflúen decisivamente na configuración da vida cosmopolita da nosa contemporaneidade. É o consumo de Estados Unidos o que inflúe máis nas bolsas mundiais, e polo tanto incide directamente no benestar tanto dos inversores de cualquera país como dos seus pensionistas. Hai moitas bolsas no mundo, mais todas elas directamente influídas polos índices da de Nova York.

Fonte da imaxe: http://tangodiario.com.ar/tag/new-york/page/2/

Gran parte do éxito do bo funcionamento dos Estados Unidos, son os departamentos, oficinas, axencias e institucións gubernamentais que ligados á tecnoloxía, innovación e eficiencia fan funcionar á nación.

A gastronomía americana

Un importante elemento cultural interpretado como fenómeno de americanización no mundo é a comida rápida, representada por compañías alimentarias como McDonalds, Burger King, KFC ou Domino’s Pizza. Pero E.U.A. non só exportou a comida rápida, tamén popularizou outro tipo de alimentos como os brownies, os donuts, o chicle, o algodón de azucre, as galletas con chispas de chocolate ou os refrescos (Coca-cola e Pepsi entre outros).

Fonte da imaxe: http://www.wrcbtv.com/story/26080976/china-meat-scandal-hits-starbucks-burger-king

 

Estados Unidos e os medios de comunicación

Fonte da imaxe: http://www.noticiacristiana.com/misiones/evangelismo/2015/04/actores-luchan-por-ser-embajadores-de-cristo-en-hollywood.html

Por medio do cine e da música primeiro, e agora por internet e a expansión da tecnoloxía dixital e electrónica, Estados Unidos espallou a súa cultura polo resto do mundo. Os espectáculos estadounidenses son transmitidos por canles nacionais o por redes internacionais como HBO Asia, CNBC Europe, Fox Channel e CNN Internacional, sen mencionar as producións de Hollywood que alcanzan a todo o mundo, chegando a desplazar ás producións locais. Como principais estudios cinematográficos pódense mencionar os siguientes: 20th Century Fox, Columbia Pictures, DreamWorks, Paramount Pictures, Universal Pictures, Walt Disney Pictures, Warner Brothers e Metro Golden Mayer.

Fonte da imaxe: http://bonchoixcouture.com/clients.php

A linguaxe presente en expresións e palabras popularizadas a través da música y das películas son vistas como elementos de americanización. Nos países hispanoamericanos, e en moitas outras culturas do mundo, a expresión “okay” é unha delas.

Fonte da imaxe: http://www.svtperformance.com/forums/showthread.php?1071905-My-12-GT500-on-Forgeline-SC1-Monoblocks

A maneira de vestir influenciada polos mundialmente famosos artistas estadounidenses logran afectar á forma de vestir da xuventude dos diferentes continentes.

Fonte da imaxe: http://skinny-bags.com/?p=787

En eventos deportivos é un dos países máis destacados a nivel internacional polos seus triunfos e logros, como por exemplo, nos xogos olímpicos cun total de 2551 medallas ata o ano 2015, cantidade que aínda non foi superada por ningún país. A nivel nacional contan con competicións de gran atractivo mundial, como a NBA, MLB (Grandes Ligas de Béisbol) e a Super Bowl. Cabe destacar que o baloncesto, o béisbol e o voleibol foron inventados en Estados Unidos.

Fonte da imaxe: https://zao.is/creating/nba/

Ademais de todo iso, tamén existen festividades, como o Halloween, popularizadas por Estados Unidos e que hoxe en día se celebran en casi todo o mundo.

Fonte da imaxe: http://www.proyectosalonhogar.com/hallowen/indice.htm

 

Fonte da imaxe: http://m.inmagine.com/image-ptg00114136-World-map-and-American-flag-in-perfect-fusion.html

Para rematar, deixovos cunha pregunta sobre este asunto, e que parte da sociedade se leva facendo durante os últimos anos: pensades que este proceso de “americanización” anula en certa maneira ás demais culturas? Gustaríame que compartisedes a vosa opinión ao respecto, e sobre todo, espero que vos gustase a entrada.

 

Fernanda Claro Morales.

 

Bibliografía:

Importancia de Estados Unidos como potencia en el mundo (2011) [Dispoñible en http://importanciadeestadosunidos.blogspot.com.es/].

Globalización o americanización (2012) [Dispoñible en http://www.olentzero.net/idazlana/?id=191&hizkuntza=es].