A Seguridade do Presidente dos Estados Unidos

President Obama Visits Berlin

Un Cadillac One que ten á dereita unha bandeira dos Estados Unidos, a quen pode pertencer? A resposta paréceme bastante doada, o Presidente. Pero precisamente o tema do que vos penso falar non é doado nin moito menos. Para que vos fagades unha idea de por onde van os tiros (nunca mellor dito, xa veredes o porqué), teremos que comezar por un dos episodios máis duros dos Estados Unidos.

O 22 de novembro de 1963, na Plaza Dealey producíronse unha serie de disparos con destino a un Lincoln SS-100-K. Estes datos pode que non vos aporten moito, pero se digo que a Plaza Dealey está situada en Texas? Máis concretamente en Dallas? Pode que algún dos lectores xa saiba o que aconteceu nese lugar… O seguinte video resolve toda dúbida do que ocorreu alí, pero ollo!, non é unha secuencia apta para todo o mundo e menos para a xente co estómago sensible…

John Fitzgerald Kennedy foi asasinado por Lee Harvey Oswald (as conspiracións quedan para outro día) cun rifle francotirador dende o edificio no que traballaba o anteriormente nomeado Oswald. O presidente Kennedy estaba ese día completamente exposto, xa que no seu coche oficial dispoñía de dúas plataformas para que dous axentes do servizo secreto se colocaran dificultando a posibilidade dun ataque á súa persoa. Facendo unha serie de comparacións, comprobaremos en qué medidas mellorou a seguridade do presidente.

O coche oficial

_52946281_obama_car_624

O actual Cadillac dista moito do Lilcoln en canto a nivel de seguridade, de feito un dos seus alcumes coñecidos é “The Beast”. Ó contrario que o coche de JFK, o actual modelo está totalmente blindado (durante un desfile, o presidente non escoita ningunha voz que proveña do exterior) e soamente o conductor ten posibilidade de abrir a fiestra (só abre uns centímetros) para poder falar cos axentes do servizo secreto ou pagar algunha peaxe. Estas fiestras tamén teñen outra característica distintiva, e é que teñen cristais antibalas suficientemente anchas como para evitar disparos de calquera calibre. A parte inferior do vehículo actualmente presenta unha placa de aceiro que protexe ó presidente de posibles bombas ou granadas.

E podería seguir nomeando elementos sorprendentes que se poden atopar neste vehículo (armas, sangue para unha posible transfusión ó presidente, cámaras de visión nocturna…) pero hai moitos detalles que, obviamente pola seguridade do presidente, non son coñecidos. Para rematar este apartado, só quero comentar que as portas deste coche ó ser blindadas teñen un peso similar ás portas dun avión. Un avión…

Air Force One

air_force_one6_960É posiblemente un dos elementos máis coñecidos dentro dos medios de transporte utilizados pola presidencia. Aínda que sexa chamado Air Force “One”, en realidade hai dous Boeing 747 esperando polas ordes procedentes da Casa Blanca que indiquen o seu desplazamento. Neste aeroplano, o presidente conta cun dormitorio, un ximnasio, un baño e un despacho propio. Todo esto sitúase no nivel intermedio, onde tamén te podes atopar a cociña, a enfermería e a zona de pasaxeiros. Esta última zona está habilitada para periodistas, que teñen os seus propios teléfonos e ordenadores para poder informar do que ocorre dentro do avión. O nivel inferior conta cunha zona de carga e refrixeradores con capacidade para 2000 comidas aproximadamente. Por outra parte, existe pouca información do nivel superior xa que ademáis da cabina dos pilotos, atópase alí todo o referente a seguridade e sistemas electrónicos do avión.

Un dos datos máis interesantes que existen do Air Force One é que (en teoría) pode voltar en invisible. Sí, invisible, pois posúe un novedoso e sofisticado sistema que interfire nos radares enemigos. Todo gran sistema electrónico necesita dun elemento clave para que funcione, cables. No avión presidencial hai arredor de 380 kilómetros de cable, máis do doble do habitual nesta clase de jumbos. Tamén hai que mencionar que estes cables están recubertos por unha capa especial para evitar unha alteración magnética no caso dun desastre nuclear. O factor humano tamén conta na seguridade, e tanto os pilotos coma o persoal pasan un estricto filtro para poder pertencer a este despacho/cociña/ximnasio/sala de prensa con alas. Non esquezamos un dos roles máis importantes na seguridade do avión e do que hai que falar a continuación.

O Servizo Secreto

servicio-secreto

Poucos datos poden aportarse deste comando que traballa na seguridade do presidente xa que como o seu propio nome indica, é secreto. Aproximadamente 6000 persoas traballan para asegurar á xente que traballa na Casa Blanca aínda que non todas traballan “de campo”. Só 3200 son axentes do servizo que participan nas actividades do presidente, mentres que aproximadamente 1700 son técnicos ou administrativos que regulan este departamento e os restantes participan na seguridade dos principales edificios políticos. Facendo unha pequena ollada á época de JFK, atopámos que nesa época o número de axentes do servizo era aproximadamente duns trinta homes, trinta só! Hoxe en día esa é a cantidade que vemos arredor do presidente en actos multitudinarios. Imaxinade canta xente pode que se movilice cada vez que Barack Obama vai facer un acto. Francotiradores, axentes encubertos, axentes a pé que vaian con él… E hai que ter en conta a preparación que necesitan, xa que cada mes aproximadamente teñen que realizar unha serie de probas para poder seguir no corpo especial.

 

Espero que vos parecera interesante e que disfrutarades lendo esta entrada.

 

Alberto Astray Loureda

Advertisement

Investigando por el mundo: los Inuit

Todos hemos oído hablar de los esquimales, pero si hablamos de los Inuit ¿sabemos quiénes son? En Canadá, los esquimales se definen a sí mismos como Inuit que en su lengua nativa, el Inuktitut, significa “el pueblo”. En algunas áreas se les conoce como “Esquimales”, pero ellos lo encuentran ofensivo ya que es un término de origen algonquino (idioma de las tribus de América del Norte) que significa “devoradores de carne cruda”.

A pesar de ser una cultura muy alejada de la nuestra, los Inuit son pueblos que se han visto influenciados por el duro clima y el crudo paisaje de la tundra ártica. Esto confirma lo flexible que es el ser humano y cómo puede adaptarse a las condiciones más insólitas de la naturaleza, desarrollando un estilo de vida particular.

HISTORIA

El origen de este pueblo está en el Norte de Asia, desde donde habrían cruzado por el Estrecho de Bering para asentarse en el Norte de América; actualmente viven en la inhóspita región ártica, en una región que se extiende desde Siberia, a través de Alaska y Canadá, hasta Groenlandia. En el caso concreto de Canadá, los Inuit viven allí desde hace 4.000 años, pero en 1999 se creó Nunavut, un nuevo territorio concebido como patria de la mayoría de los Inuit de Canadá y cuyo nombre significa “Nuestra Tierra”.

Mapa-Mudo-Politico-de-America-del-Norte.png

Fuente de la imagen: http://jadonceld.blogspot.com.es/2013/02/el-deshielo-del-polo-norte-y-sus.html

COSTUMBRES Y TRADICIONES

La vivienda

En la tundra, en la parte fría, hay una gran cantidad de nieve. Durante el invierno, los Inuit viven en casas en forma de cúpulas construidas a partir de bloques de hielo y nieve, a las que se les conoce como “igloos”. La nieve tiene propiedades aislantes, por tanto, estas viviendas tienen un espacio interior cálido a partir del propio calor corporal del ser humano. Actualmente solo se utilizan en época de caza. Durante el verano, cuando la nieve se derrite, viven en tiendas de campaña hechas de pieles de animales estiradas sobre un marco.

Fuente de la imagen de la izquierda: https://sites.google.com/a/wpsstudents.org/inuitb2014/home/arts

Fuente de la imagen de la derecha: http://www.gettyimages.es/detail/fotograf%C3%ADa-de-noticias/canada-nwt-hudson-bay-south-hampton-island-fotograf%C3%ADa-de-noticias/452369874

Vestimenta

La vestimenta tradicional de los Inuit era confeccionada con pieles de animales, con dos trajes de piel durante los meses más fríos y elementos impermeables creados a partir de intestinos de animales. Las botas también eran hechas de piel animal. Hoy en día, utilizan prendas fabricadas como parkas y botas de goma.

bebe.png

Fuente de la imagen: http://zonaspolarescardenas.blogspot.com.es/2011/08/la-vestimenta-tradicional-de-los-inuit.html

Un artilugio sorprendente son las iggaak, una especie de gafas para la nieve con dos estrechas aberturas horizontales por las que poder ver, que evitaban una posible ceguera por el reflejo de la nieve. Suelen estar fabricadas con colmillos, marfil o huesos.

picture_2887.jpg

Fuente de la imagen: http://www.mundoenred.com/es/blog/2015/08/25/las-costumbres-del-pueblo-inuit

Transporte

Los Inuit utilizaban trineos hechos de huesos y pieles de animales, que eran arrastrados por perros y que se deslizaban sobre el hielo y la nieve. Usaban razas de perros fuertes con pelaje grueso, como los huskies, criados por ellos mismos. En las aguas del océano Ártico, usaban pequeñas embarcaciones para la cacería llamadas kayak y una embarcación más grande llamada umiaq para transportar personas, perros o suministros.

O pase de diapositivas require JavaScript.

Fuentes de las imágenes: https://animalaska.wordpress.com / http://www.glogster.com/aliciahillsdale/alicia-s-inuit-glog/g-6mh7avdtqfvv03in98f0pa0 / http://www.windows2universe.org/earth/polar/inuit_image_gallery.html&lang=sp

CULTURA

Religión

Los Inuit consideran que todo ser viviente y no viviente tiene alma o espíritu. En su religión tiene una gran importancia el chamán o angakok, que sChamán Inuit (Medium)on los únicos que pueden controlar el mundo de los espíritus y que estos no se sientan ofendidos. Los malos resultados en la caza, la pesca o la recolección se relaciona al enfado de un espíritu. Los Inuit piensan que están divididos en 3 partes: nombre, cuerpo y espíritu. Cuando alguien fallece solo muere su cuerpo, su espíritu y nombre perduran, por eso se suele dar el mismo nombre a un recién nacido para que continúe con ellos, sin  importar su sexo. Fuente de la imagen: http://literaturaymundomaya.blogspot.com.es/2013/08/los-inuits-y-los-mayas.html

Alimentación

Como en los áridos terrenos de la tundra no hay posibilidades de sembrar, los Inuit han sido un pueblo carnívoro que se alimenta de los animales que cazan. Para poder resistir el frío tan intenso de su ambiente, sus alimentos tienen mucha grasa, lo que los provee de energía. Entre los víveres que cazan y recolectan podemos encontrar focas, ballenas, patos, caribous, pescados y bayas. Para la caza y recolección desarrollaron sus propios artilugios.eskimo_meal.jpg

Fuente de la imagen: http://cocinayvino.net/gastronomia/especiales/10129-¿Que-comen-los-esquimales.html

El matrimonio Inuit

TradicionalmenLos-pueblos-inuit-7-cosas-muy-interesantes-que-deberias-sobre-los-esquimales-3.jpgte, los matrimonios Inuit eran concertados por las familias para hacer alianzas de guerra y cacería. Recién casados, las parejas se establecían en la casa de los padres del marido. En la actualidad, los jóvenes se casan más acorde a sus preferencias. No poseen ninguna
ceremonia nupcial propia. Los roles de hombres y mujeres en las sociedades inuit han estado separados. Los hombres cazaban; las mujeres curtían pieles, confeccionaban la ropa y se ocupaban de las tareas del hogar.

Para saber más…

Los pueblos inuit tienen lo que se conoce como el beso esquimal, una manifestación amorosa que se expresa frotando las narices uno contra el otro. La explicación occidental a esta conducta es que, si las temperaturas son tan bajas, una pareja inuit no podría besarse en los labios sin que la saliva se congele. Sin embargo, para ellos el “kunik” es un saludo íntimo en el que en realidad lo que hacen es olerse el pelo y las mejillas. De este modo, las personas se recuerdan entre sí a partir de su fragancia.

esquimal.png

Fuente de la imagen: http://inuktitute.blogspot.com.es/2010/10/jujuju-leyendo-unos-dimes-y-diretes-de.html

María Nogueira Crespo

BIBLIOGRAFÍA

Gardiner, L. (2007). Windows to the universe. Recuperado el 26 de marzo de 2016, de: http://www.windows2universe.org/earth/polar/inuit_culture.html

González, M. (2011). Slide Share. Recuperado el 27 de marzo de 2016, de: http://es.slideshare.net/piluchi/inuits-esquimales

Lelyen, R. (n.d.). Batanga. Recuperado el 26 de marzo de 2016, de: http://www.batanga.com/curiosidades/8121/los-pueblos-inuit-7-cosas-muy-interesantes-que-deberias-sobre-los-esquimales

Ross, L. (n.d.). Ehow en Español. Recuperado el 27 de marzo de 2016, de: http://www.ehowenespanol.com/costumbres-sociales-inuit-info_201891/

Salas, C. (2015). Grupo Mundo en Red. Recuperado el 28 de marzo de 2016, de: http://www.mundoenred.com/es/blog/2015/08/25/las-costumbres-del-pueblo-inuit

Yubero, F. (2011). WordPress. Recuperado el 28 de marzo de 2016, de: https://lanaveva.wordpress.com

Historia y Cultura de los pueblos nativos americanos

Se cree que los primeros habitantes de América llegaron al continente a través de un desaparecido istmo en el estrecho de Bering, entre Siberia y Alaska,

bering
Estrecho de Bering   [imagen de periodistadigital.com]

persiguiendo manadas de bisontes entre hace unos 15.000 y 9.000 años. Mucho antes de que los colonos europeos conquistaran el continente americano, los nativos ya se habían establecido y creado su propia cultura. A diferencia de los europeos, que se habían establecido en países, los americanos habían creado más de 500 tribus o naciones dispersas por la parte norte del continente: Cherokee, Navajo, Apache, Mohawk, etc. Así pues, aunque estas tuvieran un estilo de vida similar, no podemos hablar de una única cultura nativo-americana; cada tribu tenía su propia lengua*, su propia religión y sus propias costumbres. No lucharon como bando unificado en las llamadas Guerras Indias (1622-1842) con excepción de algunas alianzas ocasionales. Hoy en día el consenso entre los historiadores es que estas tribus eran pacíficas y tranquilas antes de la llegada de los conquistadores. De hecho, intentaron convivir pacíficamente con los primeros colonos europeos, pero a medida que iban llegando más, estos no tardaron en intentar arrebatarles las tierras, comenzando así las primeras Guerras Indias en 1622. Además, los exploradores trajeron con ellos enfermedades como la viruela, el sarampión y el cólera, que hicieron desaparecer aldeas enteras y diezmaron a la población indígena.

 

reservas
Reservas indígenas en EEUU    [imagen de virginiaplaces.org]

En la actualidad, los indígenas viven en reservas, en un intento fracasado de que puedan preservar su identidad cultural. Las instituciones estadounidenses dan subvenciones y ayudas mínimas a las reservas y estas dependen tanto del turismo que han acabado convirtiéndose prácticamente en parques temáticos. Además, en las reservas están legalizados los casinos y el alcohol no tiene impuestos, lo que además de minimizar el interés cultural de las reservas, ha favorecido que muchos nativoamericanos tengan problemas de alcoholismo y ludopatía.

 

Elementos culturales comunes

Como ya he dicho antes, los indígenas no eran una nación consolidada, sino numerosos asentamientos con diferentes trazos culturales diseminados por todo el territorio norteamericano. Sin embargo, existen algunos elementos comunes a todas estas tribus.

  • El vocabulario de todas las lenguas indígenas carece de una palabra que signifique “religión”: sus creencias y su espiritualidad estaban tan intrínsecamente ligadas a todo lo que hacían los indígenas (ya fuera de carácter económico, político, artístico, etc.) que no era necesario un término para designarlas.
  • No existe una cultura común a todas las tribus de indígenas y tampoco una religión o vida espiritual común. No hay textos sagrados ni una mitología en la que todas las tribus crean. Sin embargo, en la mitología particular de cada tribu siempre hay un Gran Espíritu, un dios mayor. También existe la creencia de que los recursos naturales de la tierra deben ser utilizados y que, a ser posible, hay que dar algo a cambio de estos. Además, se creía que los líderes espirituales de la tribu (llamados erróneamente por los blancos “chamanes”) eran capaces de comunicarse con el mundo de los espíritus.
  • Aunque existían sistemas de escritura antes de la llegada de los colonos, los indígenas
    cherokee
    Silabario Cherokee, el más conocido, elaborado después de la llegada de los colonos    [imagen de pueblosoriginarios.com]
    no ponían por escrito su historia, creencias o sabiduría. La cultura se transmitía oralmente de generación en generación. Esto ha llevado a que algunos blancos se aprovecharan del saber de estas tribus, ya que antes de que la tradición oral pudiera formar parte de la Ley de Propiedad Intelectual, algunas compañías estadounidenses habían utilizado conocimientos medicinales y botánicos de los indígenas para obtener beneficio económico haciéndose pasar por las autoras del hallazgo.

Por otra parte, esta ausencia de material cultural escrito es una de las causas por las que las lenguas indígenas están en peligro de desaparecer.

  • La mayoría de los hombres, además de ser criados para ser cazadores, eran entrenados como guerreros para proteger a su tribu de los invasores. Los ritos de paso de la infancia a la adultez, en el caso de los chicos, estaban enfocados a ser mejores cazadores y guerreros.

¿Sabías que…?

En las tribus indígenas, las mujeres tenían una situación mejor que las mujeres europeas de la época colonial. En las tribus cazaban animales junto a los hombres y podían participar en la elección del líder y en todas las votaciones que se celebraban.

Fuentes: http://tribaldirectory.com/

http://www.artearqueohistoria.com/spip/article114.html

http://mralcaine.weebly.com/native-americans-nativos-americanos.html

http://www.heartsofthesacredspirit.org/life-on-a-reservation#!__life-on-a-reservation


* a modo de curiosidad, aquí podéis encontrar un poco de información sobre la lengua cherokee y un diccionario online español-cherokee.

A que non sabiades estes datos de Nova Zelandia?

Nesta entrada do blog tentarei acercarvos unhas curiosidades que me chamaron a atención sobre Nova Zelandia. Sen máis preámbulos, vou comezar coa exposición:

  1. Nova Zelandia foi o primeiro país en conceder o dereito a voto ás mulleres (1893). Este é un feito histórico que reflicte o espírito innovador do pobo neozelandés. Levántense e aplaudan.
  2. Os neozelandeses son os que contraen matrimonio máis tarde; 29 anos no caso dos homes e 28 no caso das mulleres. Nunca é tarde para estragar unha relación, verdade?discusion
  3. A industria produce 100 Kg de manteiga e 65 Kg de queixo por persoa e ano. Tanta vaca e cabra solta…
  4. Nova Zelandia é o país que ten máis medallas olímpicas de ouro por habitante. Campións en esforzo.perezoso-copia
  5. Segundo o número de deportistas federados, o golf é o deporte máis popular. Canto terreo desaproveitado! Co ben que quedarían uns bloques de vivendas…
  6. O Kea (un papagaio de Nova Zelandia) é un paxaro que ten unha curiosa afección; comen as gomas dos parabrisas. Para mostra, un botón; estes bichos non respectan nada.

https://www.youtube.com/watch?v=fBdvRCkCNfo

  1. Ningún punto de Nova Zelandia dista máis de 128 Km ata o mar. Poderemos queimarnos co sol nas praias sempre que queiramos.quemadura_solar-10
  2. O topónimo en uso con máis letras atópase en Nova Zelandia. A ver se o dicides correctamente:

Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukaka-pikimaungahoronukupokaiwenuakitanatahu.

É un monte en Porangahau e a tradución sería aproximadamente así: “O lugar onde Tamatea, o home dos grandes xeonllos que era coñecido como o Cometerra, esbarrou, escalou e enguliu montañas e tocou a frauta para a súa namorada”. O típico nome de monte.

  1. O primeiro home que escalou o Everest (Sir Edmund Hillary) era neozelandés. Un pioneiro que os tiña ben postos. Ascendeu sen osíxeno e sen axuda de sherpas.
  2. Só un 5% da poboación de Nova Zelandia son persoas; o resto son animais. Se as persoas non somos animais, que somos? Pedras ou árbores?
  3. Non hai serpes. Ningunha víbora da que preocuparse sempre son boas novas.esperanza-aguirre-efe_750x563
  4. Wellington é a capital de estado máis meridional do mundo. Meridional significa que está no Sur. Xa non hai que buscar no dicionario.
  5. Nova Zelandia é a nación menos corrupta xunto con Dinamarca. Non se pode dicir máis que… Teño envexa! E seguro que non son o único que o pensa.
  6. En Nova Zelandia hai máis bandas de gaiteiros escoceses ca en ningures. Haberá tamén bo whisky?jardinero-willie
  7. Blue Lake, no parque nacional Nelson Lakes, posúe a auga máis cristalina. Aquí deixo unha ligazón para que vexades esta marabilla: http://www.niwa.co.nz/news/nelson%E2%80%99s-blue-lake-%E2%80%93-the-clearest-freshwater-ever-reported
  8. Nova Zelandia ten máis librarías por persoa ca ningún outro país (1 por cada 7500 habitantes). Cantos deses libros serán de Harry Potter?
  9. Nova Zelandia ten tres linguas oficiais; o inglés, o maorí e a lingua de signos de Nova Zelandia.
  10. En 2008 TripAdvisor nomeou a Milford Sound como o mellor destino turístico. Fermoso. milford
  11. Harold Delf Gillies (1882-1960), considerado o pai da cirurxía estética, era neozelandés. Cantas caras famosas e escotes son o que son grazas a este home!?                               despues
  12. O nome maorí de Nova Zelandia, Aoetaroa, significa a terra da gran nube branca.
  13. E para rematar, atopamos que o símbolo das forzas aéreas de Nova Zelandia é un kiwi; un paxaro que non voa! Teño que dicir algo máis?kiwi_fza_aerea

Espero que vos gustara esta listaxe de datos e que ninguén se sinta ofendido polo meu sentido do humor (ou a carencia del). Saúdos a tódalas persoas que fagan o esforzo de ler esta entrada e grazas pola vosa atención.

A información recollida nesta entrada está dispoñible noutras páxinas de internet, que podedes consultar para ampliar coñecementos e comprobar a veracidade do aquí presentado.

http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10366974

http://www.buzzfeed.com/jemimaskelley/things-you-did-not-know-about-new-zealand#.lf86Oyy1P

Rafael Peña Fernández.

n

El arpa celta

arpa irlandesa cabez

Fuente: http://doc-avalon.tumblr.com/post/56585111572/canola-celtic-goddess-of-music-by-lakesidemaiden

A partir de los siglos XVIII y IX, el arpa comenzó a ser imprescindible en los “países celtas”. Se usaba principalmente como acompañamiento musical de las poesías. Incluso cuando sufrió un periodo de decadencia causado por el auge del laúd en el siglo XV, en Irlanda se consideraba un instrumento con cierto nivel de prestigio y los arpistas eran personajes de un rango elevado.

Apenas se conservan ejemplares porque muchos de ellos fueron destruidos por orden del general Cromwell; en el contexto de los enfrentamientos entre católicos y protestantes. Este, decidió que debían destruirse porque representaban una exaltación del sentimiento nacional. El ejemplar más antiguo que se conserva es el arpa de Brian Boru, expuesta en la biblioteca del Trinity College de Dublin.

Toirdhealbhach Ó Cearbhalláin

Más conocido por su nombre anglicanizado, Turlough O’ Carolan ( 1670-1738), fue un músico ambulante, arpista y cantante ciego, considerado el compositor más importante de Irlanda . Su música se caracteriza por mezclar la tradición popular irlandesa con el ambiente culto del Barroco, periodo histórico en el que vivió. Sus obras se han conservado y forman parte del repertorio de muchos arpistas en la actualidad.

Carolan’s Ramble to Cashel – ( Celtic Harp )

Arpa celta vs arpa clásica

El arpa celta actual proviene del arpa irlandesa que cayó en desuso en el siglo XVIII y resurgió en el siglo XX. Las antiguas solo tenían cuerdas que producían tonos. Sin embargo, el diseño actual tiene llaves semitonales, es decir, tienen una leva por cada cuerda que permite alcanzar el semitono de dicha nota, lo cual permite hacer sostenidos (fotografía de la izquierda).

El arpa clásica es cromática y usa un sistema de siete pedales para alcanzar los semitonos (fotografía de la derecha).

Ambos tipos de arpas tienen las cuerdas colocadas en una única hilera y se afinan diatónicamente. En las arpas que tienen dos o tres hileras de cuerdas cruzadas o no, cada hilera tiene su afinación propia.

arpa irish      arpa clasica.jpg

Fuentes:

https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ_M6rs4uZxH0hE33111HWVkHHXqX8G-e0-s2vUZMGu8nQY_RZr

https://paintsoflove.wordpress.com/2011/06/09/arpa/

El arpa como símbolo de Irlanda

Irlanda es el único país que tiene un instrumento musical como símbolo nacional. ¿ Por qué el arpa? Una de las razones es que para los irlandeses, la música es muy importante y el arpa es un instrumento imprescindible en la música folk. Además, hay una leyenda de la mitología celta sobre el dios Dagda. Este, posee un arpa de oro que tiene la capacidad de emitir música sin tocar las cuerdas y que pude producir llanto, alegría o somnolencia dependiendo de la melodía que se toque. También tiene el poder de controlar el inicio y el final de las cuatro estaciones. Este arpa fue robada por los dioses del frío y la oscuridad pero las divinidades de la luz y del arte se la devolvieron y desde ese momento la melodía que sonaba producía alegría.

Enrique I de Irlanda y VIII de Inglaterra lo estableció como escudo del nuevo reino de Irlanda en 1541. Y desde 1945 es el escudo oficial del Estado de Irlanda y Estandarte Presidencial. También aparecía en la bandera tradicional, en las monedas, en los pasaportes, en los documentos y sellos oficiales del Estado; en instituciones como la University College Dublin (UCD), en el periódico The Independent, en la compañía aérea Ryanair y en la cerveza Guiness, entre otras.

arpa 1 arpa 2 arpa 4  arpa 3 arpa 7 arpa 6

arpa 5

Alba Pensado González

Fuentes de las imágenes:

http://mttj-viajesyexperiencias.blogspot.com.es/2010/01/el-arpa-celta.html

http://www.enfolang.com/internacional/curiosidades/arpa-irlanda.html

http://www.fitoutawards.ie/about.php

https://es.wikipedia.org/wiki/Escudo_de_Irlanda

http://www.miperiodicodigital.com/2013/edicion2013/thesecondlaw/21381-euros-iguales-diferentes.html

Guinness: cerveza y símbolo de Irlanda

 

Un achegamento á cultura maorí

Nau mai haere mai ou benvidas/os. Hoxe imos achegarnos á cultura maorí para coñecer e comprender as características propias do país no que ten lugar, que é Nova Zelandia.

maorivillage.jpg

Pódese consultar a fonte orixinal das imaxes premendo sobre elas.

A palabra maorí significa literalmente común ou normal. Os maorís son os tangata whenua, o pobo indíxena de Nova Zelandia, descendentes dos polinesios. Chegaron ás illas hai máis de mil anos dende a súa terra natal Hawaiki. Aquí é onde pertencen e onde os maorís van cando finan. Hawaiki para os maorís é tanto un lugar físico como espiritual, xa que está profundamente asociado co círculo de nacemento, vida e morte.

Hoxe en día, o pobo maorí representa o 14% da poboación neozelandesa e a súa historia, o seu idioma e as súas tradicións son fundamentais na identidade do país.

Lingua maorí

Te Reo Māori é a lingua dos maorís. É unha das linguas oficiais do país dende 1987, xunto co inglés máis a lingua de signos. A lingua maorí está medrando con forza nos últimos anos, xa que se considera un tesouro nacional. Hai iniciativas que están axudando a ese rexurdimento, coma a Semana da Lingua Maorí, as escolas maorís e unha canle de televisión. Ademais, estanse adaptando palabras maorís no uso habitual, en concreto as referentes ós saúdos. A emisora de radio estatal de Nova Zelandia ten unha lista de saúdos maorís con guías de audio para escoitar como deben ser pronunciadas. Pódense escoitar aquí: http://www.radionz.co.nz/collections/kiaora?utm_source=newzealandnow.govt.nz

Por último, aquí vai unha ligazón que contén cen palabras maorís que todo neozelandés ten que saber: http://www.nzhistory.net.nz/culture/maori-language-week/100-maori-words?utm_source=newzealandnow.govt.nz

Costumes

Os dous aspectos máis importantes que debemos coñecer dos costumes maorís son os seguintes: Manaakitanga e Kaitiakitanga. O primeiro concepto está relacionado coa benvida e o coidado dos convidados. Os maorís teñen que ser hospitalarios, xenerosos e amosar respecto. Isto calou tanto na vida da xente neozelandesa que ata o Goberno o recoñece como un valor central do país.

O segundo concepto fai referencia ó sentido de respecto e obriga que teñen os maorís co medio ambiente, xa que para eles todo o presente na natureza é sagrado. Outros conceptos enlazado con isto son mana, tapu e mauri. Vexamos:

Mana é o poder espiritual. O mana dun bosque amósase polas abundantes flores e froitas. Ademais, os seres humanos amosan tamén un mana de xeito que unha persoa con mana, que consiga logros ou éxitos, teña presenza. O mana inflúe no comportamento da propia persoa como dos demais, e tamén do grupo.

Tapu é a restrición espiritual, tanto de persoas coma de cousas. É preciso que haxa restricións para que o mana teña logo lugar. O tapu protexe á xente e ós recursos naturais. Adóitase exemplificar, por exemplo, coas limitacións de pesca ata que a poboación se recupere, no caso de ter poucos peixes.

Mauri é a forza da vida. O mauri do bosque ten que ser protexido para que o mana poida fluír. Esta idea tamén prendeu na cultura neozelandesa, polo que senten unha gran responsabilidade polo mundo natural.

Ritos maorís

A benvida maorí, chamada pōwhiri, comeza fóra do marae ou lugar sagrado cun wero (desafío). Un guerreiro dos anfitrións retará un convidado para comprobar se son amigos ou inimigos. Se o visitante demostra vir en paz, ten lugar a chamada de benvida. Unha muller maior realizará a chamada ou karanga, de xeito que os visitantes poidan acercarse en grupo ó marae lentamente e en silencio, coas mulleres diante e os homes detrás.

marae_sm

Unha vez que están no territorio sagrado, fronte ou dentro da casa ancestral principal, os visitantes e os anfitrións teñen os seus asentos enfrontados. Ten lugar o momento dos discursos, pronunciados xeralmente por dous homes maiores, un de cada grupo. Entre discurso e discurso, cántase unha canción para fixar o pronunciado. Despois, os visitantes presentan un agasallo ós anfitrións.

Finalmente, chega a hora de saudarse cun hongi: cerimonia na que se tocan o nariz. E rematan compartindo kai (comida) como símbolo do manaakitanga ou hospitalidade.

hongi.jpg

Kapa Haka

Este é o termo das artes escénicas maorís. Significa literalmente formar unha liña (kapa) e bailar (haka). Son unha mestura entre cancións, danzas e cantos. Incluso poden facer demostracións con armas tradicionais. O kapa haka realízano grupos culturais nun marae, en escolas ou en festividades.

Te Mataini1.png

O máis coñecido é o haka ou danza de guerra maorí. Empregábase tradicionalmente no campo de batalla e cando os grupos se reunían en paz. É unha demostración do orgullo, a forza e a unidade da tribo. Hoxe en día, a danza é empregada polo equipo de rugby de Nova Zelandia chamados All Blacks antes dos partidos. O haka é bastante característico, vexamos:

Ata aquí o achegamento á cultura maorí. Agardo que vos gustase. Espérovos nos comentarios.

Ka kite anō ou ata outra!

Natalia O. A.

 

O sistema aduaneiro australiano

Ós aeroportos internacionais de Australia chegan máis de 31 millóns de pasaxeiros cada ano. O Departamento de Inmigración e Protección de Fronteiras de Australia, é o departamento do Goberno encargado de regular a inmigración e de controlar as fronteiras do país. Os axentes de alfándegas xogan un papel moi importante na protección das fronteiras australianas da entrada de mercancía ilegal e perigosa e tamén do acceso ó país de persoas non autorizadas.

Ademais, nos aeroportos internacionais actúa o Departamento de Agricultura e Recursos Hídricos, a súa finalidade é asegurar que non se insire nada que poida afectar á biodiversidade de Australia, posto que se poñería en perigo a industria agrícola do país.

Viaxar dende e cara Australia

Os viaxeiros que marchan de Australia ou os que chegan ó país deben cubrir a tarxeta de pasaxeiro. Esta tarxeta é un documento de identificación que permite rexistrar a entrada e a saída dunha persoa do país.

Diferénciase entre  tarxeta de chegada de pasaxeiros e  tarxeta de saída de pasaxeiros:

Chegada ó país

Unha vez que o pasaxeiro chega a Australia, debe presentar o seu pasaporte e a tarxeta de chegada de pasaxeiros a un alfandegueiro. Nos último anos a Forza Fronteiriza de Australia, xunto co Servizo de Aduanas de Nova Zelandia, desenvolveu un novo sistema automatizado chamado SmartGate que realiza os controis aduaneiros e de inmigración a aqueles viaxeiros que teñan pasaporte electrónico ou ós menores de 16 anos. Este recurso facilita o control de seguridade que antes realizaban os axentes de alfándegas.

Finalmente os axentes de aduanas e os do Departamento de Agricultura revisarán a súa equipaxe. O Departamento de Inmigración e Protección de Fronteiras de Australia e o Departamento de Agricultura traballan á par para detectar elementos prohibidos ou restrinxidos.

Que se pode levar?

Á hora de facer a equipaxe débese ter en conta o restritivo control de alfándegas que presenta Australia.

Hai algúns obxectos que está totalmente prohibidos como as armas, calquera tipo de estupefaciente ou incluso algunha raza de can considerada perigosa, como o dogo arxentino ou o pitbull.

Outros están suxeitos a restricións, o viaxeiro debe indicar na súa tarxeta de chegada de pasaxeiros ou na tarxeta de saída de pasaxeiros que na súa equipaxe hai obxectos como tabaco, alcohol, alimentos, plantas ou animais. Mais Australia ten as súas razóns: algúns alimentos, plantas ou animais estranxeiros poden introducir pragas e enfermidades graves, o que devastaría as industrias agrícolas e o sector do turismo, así como o medio ambiente tan prezado de Australia.

Andrea Pereira Canosa

Platos típicos británicos

Los británicos no son precisamente famosos por la calidad de su gastronomía. Como en el resto de países, la cocina británica está determinada por la geografía. La carne tiene un gran peso dentro de los platos tradicionales ya que en la Edad Media el Reino Unido era increíblemente rico en leña. No tenían que preocuparse por economizar la energía así que podían asar grandes trozos de carne sin necesidad de tener que innovar. Sin embargo, durante la colonización y, sobre todo, con la llegada masiva de inmigrantes en el S. XX, la cocina británica se reinventó por completo.

Esto concluye en que la cocina británica no solo no es sosa sino que es increíblemente variada. Tiene una gran cantidad de platos que difieren enormemente entre las distintas regiones. Aquí se muestra una serie de ellos que hará que la idea de que la comida británica es sosa se borre de nuestras mentes para siempre. ¡A disfrutar!

Desayuno

Desayuno tradicional inglésbreakfast

Incluye huevos fritos, revueltos o escalfados, bacón frito, tostadas, salchichas, tomates fritos o a la plancha, champiñones, aluvias blancas y morcilla. Es un plato muy copioso que surgió en el ámbito rural, donde los campesinos se levantaban muy temprano y necesitaban ingerir grasas y proteínas para enfrentarse al día y al clima. Fuente de la imagen: http://www.viajejet.com/tradiciones-de-inglaterra/.

Platos principales

Rosbif con salsa gravyroasbif salsa gravy pudin

El rosbif se hace con un solomillo que, tras adobarse y sellarse en la sartén, se cocina a la parrilla. Para acompañarlo no pueden faltar un puré de patatas, guisantes cocidos y una salsa gravy que puede ser, por ejemplo, a base de cebolla caramelizada. En muchas ocasiones se sirve también con pudin de yorkshire (harina, leche, sal, huevos, mantequilla y al horno). En la derecha se muestra la imagen del clásico plato (fuente: http://www.goforanenglish.com/meals/sundayroast.html).OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Muchos lo consideran el plato nacional inglés. Suele tomarse los
fines de semana en familia y, si sobra, se guarda para el día siguiente y se toma entre dos rebanadas de pan, acompañado de mostaza y mantequilla. Es típico hacer otro plato con las sobras, el Bubble and Squeak, que incluye las verduras sobrantes y añade otras como las zanahorias, habas, coles… Fuente de la imagen: http://www.lavenderandlovage.com/2012/01/ultimate-leftovers-feast-bubble-and.html.

 

Shepherd’s pieshephers

Es un pastel de carne (literalmente significa “pastel del pastor”). Se suele preparar con cordero (de ahí la referencia al pastor) y verduras, todo cubierto con un puré de patata. El conjunto se mete en el horno hasta que se dore y esté listo para degustar. El resultado final debería asemejarse a la imagen de la derecha (fuente: http://www.foodnetwork.com/recipes/alton-brown/shepherds-pie-recipe2.html).

En muchas ocasiones, este plato se prepara con las sobras de comidas anterichichenores, como del Sunday Roast. Así, aunque lo tradicional es que la carne sea de cordero, admite muchos otros tipos, y lo mismo sucede con las verduras. Se le puede añadir salsa (la más común es la Worcesterchire, preparada a base de vinagre, melaza, agua, pimentón, salsa de soja…) aunque realmente no es necesario porque el plato es muy contundente de por sí.

A los ingleses les encantan las comidas de este estilo. De hecho, su gastronomía tradicional cuenta con una gran varidad de ellos, como el chicken and mushroom puff pie (imagen de la derecha, fuente: http://www.bbcgoodfood.com/recipes/1765/chicken-and-mushroom-puff-pie), o el fish pie. Este tipo de pasteles admiten ingredientes muy diversos.

Postres

Carrot Cake (Tarta de zanahoria)carrot

En Europa, las zanahorias se usan como endulzante desde la Edad Media. Durante la Segunda Guerra Mundial, esta hortaliza abundaba en el Reino Unido, en contraste con otros alimentos que sí que estaban racionados. Con el tiempo, el ingenio de la población derivó en la creación de este postre, que ahora es uno de los más típicos de su gastronomía.

Normalmente se suele hacer de dos pisos y con relleno en el medio. Los ingredientes básicos son las zanahorias, harina, canela, azúcar, mantequilla, huevos, zumo y nata. Para la cobertura y el relleno se utiliza queso mascarpone, azúcar glas y nueces. Un ejemplo clásico es la imagen de la derecha, extraída de http://cakestfz.hol.es/carrot-cake.html.

 

Apple pie (tarta de manzana)apple

Es una de las recetas más tradicionales de Gran Bretaña y uno de los postres más populares de todo el mundo. Está compuesta por masa (harina, mantequilla, agua, sal) y relleno (manzanas, azúcar, sal, canela, nuez moscada, harina y más mantequilla). Fuente de la imagen de la derecha: http://www.bbc.co.uk/food/recipes/perfect_apple_pie_73735.

 

Quesos

En el Reino Unido se producen más de 700 quesos con denominación de origen. A los británicos les encantan, y hay un enorme abanico de estilos y sabores. Algunos ejemplos son el famoso queso azul, el Stilton, que solo se elabora en seis centrales lecheras, el Yarg de la región de Cornualles, envuelto en ortigas , o el cheddar de la región de West Country (la UE ha atribuído su denominación de origen a esta región).

Las fuentes de las que se han extraídos las imágenes son, por orden: http://www.losmasraros.com/ http://www.thecheesegig.com/shop3324_cat295_wild_garlic_yarg_semi_hard.htm y http://www.telegraph.co.uk/sponsored/foodanddrink/walkers-chips/11005972/cornish-mature-cheddar-chips.html.

stilton cheese  yarg cheese   cheddar cornualles

Bebidas

Como última pincelada, las bebidas también juegan un papel importante en la gastronomía británica. Como todos sabemos y a pesar de que ahora la costumbre de tomarlo por la tarde está decayendo, el té es la bebida predilecta de los ingleses. Existen gran cantidad de “rituales” para tomarlo. Sin embargo, el Reino Unido también destaca por sus cervezas, sobre todo por las amargas (bitter) y las rubias (iager). Algunas de ellas son la John Smith’s Extra Smoot, Newcastre Brown Ale y Carling Pale Larger. También destaca por sus ginebras y la producción vinícola, que en los últimos años está incrementando su popularidad.

Las imágenes están extraídas de: http://www.marketwired.com/press-release/united-states-beverage-is-named-us-importer-of-john-smiths-extra-smooth-ale-1645510.htm y http://www.iheartwines.co.uk/.

cervewine

Laura Ferro Devesa

Bibliografía:

Castells, A. (2011-2015), «Gastronomía y recetas típicas», Más Edimburgo [en línea]. [Ref. del 25 de febrero de 2016]. Disponible en: http://www.masedimburgo.com/category/gastronomia/.

Ruiz, M. (2012), «English roast beef», Directo al Paladar [en línea]. [Ref. del 27 de febrero de 2016]. Disponible en: http://www.directoalpaladar.com/recetas-de-carnes-y-aves/receta-de-english-roast-beef.

Universidad de Murcia (autor concreto desconocido), «El Reino Unido y su gastronomía» [en línea]. [Ref. del 1 de marzo de 2016]. Disponible en: http://www.um.es/aulasenior/saavedrafajardo/apuntes/2012/Aula%20SENIOR%20UK%20GASTRONOMY.pdf.

VVAA, «British recipes», BBC Good Food [en línea]. [Ref. del 27 de febrero de 2016]. Disponible en: http://www.bbcgoodfood.com/recipes/collection/british.

Razóns polas que moitos escoceses votaron “si” a independencia.

escociaindependencia

O referéndum do xoves 18 de setembro de 2014 sobre a independencia escocesa puido provocar a fin do Reino Unido, un estado soberano de 307 anos formado por Inglaterra, Escocia, Irlanda do Norte e Gales. Foi convocado a raíz dun acordo entre os gobernos de Escocia e do Reino Unido, polo que se estableceron as bases para un un referéndum sobre a independencia europea. A decisión foi aprobada polo Parlamento de Escocia en novembro de 2013. A pregunta do referéndum, seguindo as recomendacións da Comisión Electoral do Reino Unido, foi: “debería Escocia se un país independiente? Si ou Non”. Para aprobarse a proposta da independencia, os resultados requerían unha maioría simple. Con algunhas excepcións, todos os cidadáns da Unión Europea ou da Mancomunidade de Nacións residentes en Escocia maiores de 16 anos podían votar, un total aproximado de 4,3 millones de persoas. Os escoceses non residentes en Escocia non tiñan dereito a voto.

O resultado foi o seguinte: un 55,3% dos escoceses dixeron non á secesión no referéndum fronte a un 44,7% que que optou polo si. A diferencia foi máis ampla do que apuntaban os sondeos. As zonas máis prósperas votaron a favor de seguir no Reino Unido.

1411101271_539210_1411119267_portadilla_normal

Estas poden ser as razóns polas que os escoceses votaron “si”.

  1. Queren un Goberno laborista e librarse así do Partido ConservadorOs votantes escoceses sempre se inclinaron pola esquerda e o Partido Laborista normalmente consigue a maioría dos votos. Os conservadores de centro-dereita, sen embargo, non teñen tanto éxito. En cambio, Inglaterra tende a votar ó Partido Conservador, que adoita estar no poder. A pesar de votar masivamente polos laboristas, Escocia a menudo vese gobernada polos conservadores. Se Escocia lograra a independencia, á fin tería un Goberno da súa elección, tal e como reivindican.
  2. Consideran a autonomía coma un símbolo de orgullo nacional.

    A idea de que os escoceses poidan modelar o seu propio destino, tanto no referéndum como despois, resulta emocionante.

    En 1999 Escocia creou o seu primero Parlamento, dando á nación un grado de autonomía en materias que iban dende a educación ata a saúde. Sen embargo, isto so fixo aumentar os desexos nacionalistas de controlar cada aspecto do goberno da nación.

    Votando ó “non”, os escoceses deixaron pasar a oportunidade de conseguir a independencia, e é probable que non volvan a ter a ocasión ata dentro de varias xeracións.

  3. Creen que coa autonomía poderían mellorar a súa economía.O sector favorable á independencia argumentan que unha Escocia autónoma xestionaría mellor a súa economía, especialmente os impostos e as reservas petroleiras da costa escocesa. Tamén hai unha oposición xeralizada ó uso de armas nucleares e a campaña polo “si” prometera suprimir por completo as armas da nación.Os sondeos tamén suxiren que a maioría dos escoceses queren seguir formando parte da Unión Europea. Aínda que o Reino Unido se vaia da UE nos próximos anos, unha Escocia independente podería votar por manterse como membro desta. 
  4. Tiveron un director de campaña excelente.Alex Salmond, Ministro Principal de Escocia e líder da campaña do “si” demostrou ser un político eficaz, reunindo ós escoceses (especialmente ós/ás mozos/as) a favor do “si”. Nun sondeo realizado en agosto dese mesmo ano, no que participaron 505 votantes, Salmond saíu como claro vencedor co 71% dos votos, fronte ó 29% que apoiaron ó seu contrincante pola campaña do “non”, Alistair Darling.

bandera-del-reino-unido-escocia

Se o 18 de setembro de 2014 a independencia fose aprobada, esta proclamaríase formalmente o 24 de marzo de 2016, momento no que Escocia pasaría a ser un novo país soberano.

Enlaces de interese: – Que pasa tras coñeccer o resultado do referéndum?  http://www.lanacion.com.ar/1788736-escocia-vuelve-a-ganar-poder-y-reflota-el-sueno-de-la-independencia

http://www.huffingtonpost.es/2014/09/17/escoceses-votan-independencia_n_5834576.html 

http://elpais.com/tag/c/14b188e031ca9a927c047a2dc8d0764e/

Eva Fernández Pérez

Ler máis »

Cultura gastronómica de Nova Zelandia

A gastronomía neozelandesa é relativamente nova, debido a que hai uns 30 anos no país non se cociñaba con moitas opcións, as comidas eran elaboracións sencillas como a carne con tres vexetais ou o típico fish and chips (peixe e patacas frixidas). Hoxe en día está considerada como unha das mellores, caracterizda por ter elementos de boa calidade e frescos, xa que pola súa dispósición xeográfica teñen acceso tanto á carne coma ó pescado e marisco, e tamén pola súa diversidade cultural, con influencia sobre todo de Europa, Asia, Polinesia e por suposto dos maoríes.

Os neozelandeses prefiren a carne aínda que teñen bó pescado, menos os maoríes que a miúdo inclúen este último nas súas comidas.

O día a día dos neozelandesesdesayuno

O típico almorzo en Nova Zelandia son cereais e tostas xunto cunha cunca de té, café, zume ou leite, aínda que se teñen tempo prefiren algo máis copioso e quente que consiste en ovos revoltos, touciño, tomates cocidos, champións, patacas molidas e fritas (hash browns) e un tipo de fabas (baked beans).

Steak-Cheese-Mushroom-Pot-Pies.1Para a comida o normal é algo máis sinxelo e lixeiro xa que para os neozelandeses a comida máis importante é a cea. O común á hora de comer é tomar un sándwich, unha hot pie (imaxe) ou tamén unha ensalada, e os fines de semana pode ser algo máis grande, con carne e vexetais asados ó forno (roast).

A cea é a comida máis importante do día en Nova Zelandia e normalmente consta de carne con vexetais cocidos e patacas, aínda que tamén se pode atopar comida china, pizzas, hamburguesas ou polo frixido, ademáis do tradicional peixe con patacas frixidas envolto en papel de periódico.

Pratos e postres máis coñecidos

Hāngihangi

É o método tradicional da cultura maorí para cociñar os alimentos cunha historia de máis de dous mil anos. O sistema consiste nun buraco no chan ó que se lle meten pedras a unha temperatura moi alta e enriba destas colócase a comida que pode ser carne ou pescado acompañado de vexetais, logo cúbrese o buraco coa vexetación e terra e cocíñase durante horas. Aínda é usado pero sobre todo para ocasións especiais.

Hot pies

hot pieOutra comida moi típica do país son as hot pies ou pasteis quentes, feitos con verduras frescas e variadas e todo tipo de carne picada, aínda que hai moitas variedades como as recheas de touciño, ovo ou champiñons, aparte de moitas outras. Adoitase comelas ó mediodía.

Colonial Goose

O nome quere dicir literalmente “ganso colonial” aínda colonial gooseque o ingrediente principal e a pata de cordeiro, e débese a que na época colonial leváronse moitos destes animais para preparar comidas similares ás do seu lugar de orixe. Co tempo cambiou o material pero non o nome. Consiste en quitarlle os ósos á pata con moito coidado e cociñar a carne con mel e froitos secos como melocotón e posteriormente mariñado en viño. O prato orixinal elabórase con pan raiado, manteiga, cebolas e perexil.

Pavlova
fantacy-pavlova-hero-NEW-SITE


É o postre nacional, e o favorito dos neozelandeses, recibe o seu nome en honor da bailarina rusa de ballet Anna Pávlova e é habitual en moitos nadales familiares. É unha especie de torta feita dun tipo de merengue cuberto de crema batida e con froitas frescas como kiwis e postas por riba.

Hokey pokeyhokey-pokey-ice-cream

Un tipo de xeado orixinalmente neozelandés moi famoso na zona e que gusta moito, feito de crema de vainilla xeada con pequenas bólas dunha especie de toffe chamado Hokey Pokey, de textura sólida e con aspecto esponxoso. Os principais ingredientes deste son o azúcar moreno, xarope dorado de melaza ou mel de caña, bicarbonato e unha pizca de vinagre.

Viños

Se por algo ten fama Nova Zelandia ademáis de pola carne, é polos seus viños, de sabores vivos e frutais característicos pola súa acidez e a sua concentración aromática, de feito os viñedos do país teñen un gran recoñecemento mundial sendo merecedores de premios internacionais pola súa calidade. Hai varias zonas ou rexións do país que albergan os centros productores destes viños como Marlborough co sauvignon blanc, Gisborne e o seu chardonnay e o Central Otago e Martinborough que elaboran pinot noir e pinot gris. Por outra banda en Hawkes Bay elabórase un oscuro cabernet e da Illa Waiheke de Auckland procede un dos máis recoñecidos cabernets do planeta.

New Zealand in a Glass 600x350New-Zeland-Wine-Society

Ata aquí esta entrada gastronómica espero que vos gustase. Sinto as molestias pola antiga publicación e pido desculpas ós afectados. Un saudo.

Brais Sáez García